Recenzja filmu

Paranoja (2013)

Adam Cassidy (Liam Hemsworth) jest przedstawicielem pokolenia młodych zdolnych chłopców rządnych korporacyjnych sukcesów. Bystrość umysłu, ładna buźka i bezczelna pewność siebie są cechami, które mają ułatwić mu dojście na korporacyjne szczyty. Niestety, pomimo tych atutów jego plan podboju świata nieco się komplikuje. Nieudana prezentacja, która pozbawia go pracy, oraz defraudacja firmowych pieniędzy na pożegnalną imprezę sprawiają, że Adam wplątuje się w niezwykle niebezpieczną grę pomiędzy dwiema konkurującymi ze sobą w dziedzinie nowoczesnych technologii komunikacyjnych korporacjami.

Robert Luketic zabiera swoich widzów w świat niebezpiecznych korporacyjnych afer i ciemnych interesów. Pokazuje bezwzględność korporacyjnych bossów, którzy eliminują swoich przeciwników z rozmachem i fantazją godną mafii. Przedstawia miejsce, gdzie pojęcie godności człowieka nie istnieje, a priorytetami są pieniądze, prestiż i pozycja na rynku. Takie ukazanie ciemnej strony korporacji ma oczywiście wydźwięk moralizatorski – powinno uświadomić widza, że pieniądze to nie wszystko, że najważniejsza jest rodzina, zdrowie i miłość. Nudne to i infantylne, do tego psuje całą zabawę z oglądania filmu.

"Paranoja" jest poprawnie wykonaną produkcją. Scenariusz zawiera wszystkie składniki dobrego filmu sensacyjnego – akcja toczy się w dość szybkim tempie (co nie pozwala się nudzić), fabuła posiada (prawie) zaskakujące zwroty akcji, jest też jakiś dramat bohatera czy dwóch i oczywiście wątek miłosny. W takiej produkcji nie mogło też zabraknąć pieszych pościgów, zawierających wszystkie znane nam elementy, takie jak bieganie po ulicy pełnej rozpędzonych samochodów, sprint przez restaurację (zaczynając od sali dla gości, kończąc na kuchni i wyjściu od, tak zwanego, zaplecza) oraz błądzenia po ciemnych osiedlowych uliczkach.

I niby to wszystko fajne i ogląda się nawet przyjemnie, ale już gdzieś to widzieliśmy. Wszystkie, z założenia zaskakujące, zwroty akcji da się bez problemu przewidzieć, a zakończenie filmu przestaje być tajemnicą już po pierwszych jego minutach. W trakcie seansu dodatkowo można odnieść wrażenie, że ta produkcja jest niemal kopią "21" wyreżyserowanego przez – uwaga, niespodzianka – Roberta Luketica. Zmienia się tylko tło akcji.

Tło akcji stanowi za to jeden z atutów filmu Luketica. Pokazanie najnowszych osiągnięć technicznych w dziedzinie komunikacji międzyludzkiej robi wrażenie, ale równocześnie przeraża i zmusza do refleksji. Namierzanie ludzi, nie tylko za pomocą telefonów komórkowych czy komputerów, ale też wszystkich urządzeń znajdujących się w pobliżu, śledzenie każdego ich ruchu, skłania do zastanowienia się nad znaczeniem słów "prywatność" i "bezpieczeństwo". Bo oko "Wielkiego Korporacyjnego Taty" patrzy na nas bez przerwy i karci za przewinienia. Przygnębiający jest też fakt, że nie jest to film sci-fi przedstawiający świat przyszłości, tylko zwykły film sensacyjny pokazujący rzeczywistość, w której żyjemy obecnie.

Drugim i ostatnim atutem filmu jest jego obsada. Rewelacyjni Harrison Ford i Gary Oldman w rolach szefów wielkich korporacji stanowią motor napędowy całej produkcji. Odtwórca głównej roli, Liam Hemsworth, także spisuje się bez zarzutu. Gratulacje należą się też Amber Heard, która w końcu zagrała dobrą rolę, a także odtwórcom postaci drugoplanowych, Embeth Davidtz oraz Lucasowi Till.

"Paranoja" to dobre kino sensacyjne, stanowiące doskonałą rozrywkę na wieczór w towarzystwie skacowanych przyjaciół. Mimo swojej przewidywalności film ten ogląda się przyjemnie i nie można się przy nim nudzić. Nie jest to jednak produkcja, o której będzie się długo mówiło wśród znajomych i która po latach będzie wspominana jako jeden z klasyków drugiej dekady XXI wieku.