Strona główna Recenzje Duma i uprzedzenie, i zombie Miłość w czasie Apokalipsy

Recenzja filmu
Duma i uprzedzenie, i zombie (2016)

Miłość w czasie Apokalipsy

Pięć sióstr Bennet żyje w świecie, w którym zmarli wracają jako krwiożercze zombie, stając się zagrożeniem dla żywych. Ich ojciec (Charles Dance, "Dracula: Historia nieznana"), chcąc je ocalić za wszelka cenę, posyła je do Chin, aby tam się szkoliły na wojowniczki. Z kolei celem życia ich matki (Sally Phillips, "Dziennik Bridget Jones") jest wydanie dziewcząt za mąż, najlepiej bogato, co uchroniłoby rodzinę przed bankructwem. Kiedy do pobliskiego dworku wprowadza się bogaty pan Bingley (Douglas Booth, "Jupiter: Intronizacja"), pani Bennet liczy, że któraś

z dziewcząt zdoła przykuć jego uwagę. Udaje się to najstarszej z nich – Jane (Bella Heathcote, Mroczne cienie). Na tym samym balu pojawia się również przyjaciel Bingleya – pan Fitzwilliam Darcy (Sam Riley, "Czarownica"), który swą wyniosłością, arogancją i dumą, zraża do siebie całe towarzystwo, a zwłaszcza Elizabeth Bennet (Lily James, "Kopciuszek") – młodzieniec odmawia zatańczenia z nią, uznając ją za mało atrakcyjną; ale nie zdaje sobie sprawy, że panna słyszy jego uwagę. Od tond oboje na każdym kroku będą starali się okazać sobie wyższość na wszystkich możliwych polach: intelektualnym i w walce.

Oczywiście wiadomo, jak to się skończy – dwoje skłóconych ze sobą młodych ludzi w końcu dostrzeże, jak bardzo do siebie pasuje i zdecyduje się na małżeństwo. Ale zanim do tego dojdzie, będą najpierw musieli dorosnąć. Nie da się ukryć, że oboje są niezrównanymi wojownikami, ale jako ludzie są bardzo niedojrzali
i niedostosowani społecznie. Oboje są wiecznie skwaszeni, ich myśli zwykle orbitują wokół wojny i walki. Szczególnie skrzywiony w tej kwestii jest Darcy, który po osobistej tragedii i fatalnej w skutkach decyzji (ukazanej na początku filmu), stał się nadmiernie nieufny i w każdej niedyspozycji dostrzega zagrożenie.

Reżyser świetnie prowadzi swoich aktorów. Riley i James wspaniale odegrali role dwojga młodych i niedojrzałych ludzi, którzy w końcu musieli dorosnąć, by zrozumieć, że w życiu chodzi o coś więcej niż samo przetrwanie. Właściwie już od samego początku są sobą zafascynowani. Gdy Lizzy po raz pierwszy zobaczy Darcy'ego nie potrafi oderwać od niego wzroku. On chociaż początkowo ją krytykuje, widząc pannę w walce, nie umie ukryć zachwytu nawet przed sobą.
A jednak na każdym kroku będą wszystkiemu zaprzeczać. Te kłamstwa
i niedopowiedzenia sprawią, że przez bardzo długi czas nie będą umieli się porozumieć, co doprowadzi do wielu mało przyjemnych sytuacji, np. podczas odrzuconych zaręczyn, podczas których oboje w końcu wypowiedzą się na swój temat. Chociaż wzajemnie się przy tym ranią, wydarzenie to stanie się punktem zwrotnym dla obojga, zmusi ich do zastanowienia i zmienienia samych siebie. Ich uczucie ma w końcu szansę, aby rozkwitnąć.

Niestety, o ile reżyser zbyt mocno okroił film (brakuje tu chociażby słynnego tańca bohaterów w Neterfield lub wizyty Lizzy w Pemberly, które znalazły się
w materiałach dodatkowych), przez co "Duma..." dużo traci. Pod koniec zdecydowanie przyspiesza i nie ma tu zbyt wiele czasu na zmianę nastawienia bohaterów. A byłoby to bardzo ciekawe dla odbiorcy.

Jest to zdecydowanie jedna z lepszych, tegorocznych produkcji: nie dłuży się, służy tzw. "wyluzowaniu się", nie zmusza do myślenia, za to bawi. Mocną stroną są tu również postaci drugoplanowe z Mattem Smithem w roli czołobitnego pana Collinsa, na czele. I wielka to szkoda, że w Polsce film ten przeszedł w zasadzie bez echa (w moim mieście np. w ogóle nie puszczano go w kinach). A szkoda, bo film ten jest wart polecenia i obejrzenia. Choćby po to, aby spojrzeć na dzieło Austen na nowo i przekonać się, że miłość nadchodzi w najmniej spodziewanym momencie, np. w samym środku Apokalipsy.

Moja ocena:

8