Recenzja filmu

Assassin's Creed (2016)

Wszystko zaczęło się od gry wideo "Assassin’s Creed" wydanej w 2007 roku przez firmę Ubisoft. Ta przygodówka akcji z otwartym światem pozwoliła graczowi wcielić się w postać asasyna - świetnie wyszkolonego zabójcy. Fabuła całej historii opiera się na trwającym od setek lat konflikcie dwóch zwalczających się nawzajem frakcji: wspomnianych asasynów i templariuszy. Główny bohater gier, Desmond Miles, podłączony do cudu najnowszej technologii – maszyny nazwanej "animusem", która potrafi odszyfrowywać pamięć genetyczną, przenosi się w swoim umyśle w przeszłość i "przeżywa" na nowo wspomnienia własnych walecznych przodków.


Gra szybko stała się wielkim hitem i oprócz jej kolejnych części, fani mogli kupić również książki i komiksy, których akcja rozgrywała się w świecie znanym z ekranu komputera. Wreszcie doczekali się także filmu pełnometrażowego w reżyserii Justina Kurzela, który nie ma na swoim koncie wielu produkcji, ale jedną dosyć znaną – "Makbet" z Fassbenderem w roli głównej. Duet Kurzel-Fassbender spotkał się znowu właśnie przy kręceniu historii Cala-Aguilara z rodu asasynów.

Callum Lynch zostaje skazany na karę śmierci za morderstwo. Wyrok zostaje wykonany, ale tylko na papierze, bo mężczyzna budzi się cały i zdrowy w dziwnej placówce badawczej w Hiszpanii. Jako potomek członka tajemniczego stowarzyszenia zabójców o imieniu Aguilar może przenieść swój umysł w czasy inkwizycji i poznać losy asasyna, z którym łączą go więzy krwi. Opiekująca się nim piękna Sofia (Cotillard) związana z zakonem templariuszy chce, żeby Cal dowiedział się, gdzie znajduje się potężny artefakt, Rajskie Jabłko, będący kluczem do przejęcia władzy nad całą ludzkością.


Tak rysuje się fabuła kinowej wersji słynnej gry. Niestety pomimo tego, że nad scenariuszem pracowały aż trzy osoby, historia zawodzi na całej linii. Bohaterowie wydają się dosyć jednowymiarowi, żadna z postaci nie porywa widzów, a zwłaszcza protagonista. Obsadzeni w głównych rolach Fassbender, Cotillard i Irons marnują się na ekranie – ich role nie wymagają żadnego aktorskiego popisu, a te jakże znane twarze mają tylko przyciągnąć do kina tych widzów, którzy nie są fanami gier spod znaku "Assassin’s Creed", a po prostu lubią filmy przygodowe.

Produkcji nie ratują efekty specjalnie: wszystko wygląda jakby żywcem wyjęte z gry (nawet "skoki wiary" – chociaż nakręcone naprawdę z udziałem kaskadera Damiena Watersa – prezentują się kiepsko), podkreślając sztuczność świata, a przecież nie o to chodziło twórcom filmu. Zwłaszcza wstawki z lecącym orłem kłują w oczy CGI poziomu zdecydowanie zaawansowanego. Takie ujęcia sprawdzały się w grze, w filmie zupełnie nie. Sceny walk rozczarowują, ponieważ właściwie nic nie widać. Większość starć asasynów z templariuszami rozgrywa się w cieniu lub półcieniu, jakby twórcy filmu chcieli koniecznie coś ukryć, może niedotrenowanie kaskaderów? Nie doczekałam się naprawdę widowiskowej walki. Może taką twórcy szykują dopiero na kolejną część filmu?


Z kina wyszłam mocno rozczarowana. "Assassin’s Creed" zdecydowanie nie jest dobrym filmem przygodowym. Niemalże dwie godziny spędzone na projekcji nie zapewniły mi rozrywki na poziomie. Ba, nie zapewniły mi prawie żadnej rozrywki, a jedyne, co mi przypadło do gustu w tym kolejnym hollywoodzkim produkcyjniaku, to fakt, że w pokazanej na ekranie XV-wiecznej Hiszpanii posługiwano się… językiem hiszpańskim. Mała rzecz, a cieszy, bo przecież Amerykanie nie lubią jednak czytać napisów, tak więc angielski króluje wszem i wobec. A tak możemy posłuchać Fassbendera w wersji hiszpańskojęzycznej. Tylko tyle i aż tyle.