Recenzja filmu

Gdy zapada zmrok (2003)

Kiedy oglądamy "Gdy zapada zmrok" kołacze się nam po głowie pytanie "skąd my to znamy?" W filmie straszy nas tajemnicza zjawa w masce i zastanawiam się czy nie jest to przypadkiem maska Michaela Myersa z "Halloween"? Tutaj ten rekwizyt nosi Mathilda Dixon. W miasteczku Darkness Falls wszyscy znają jej legendę. Zębowa Wróżka przychodzi nocą do dzieci, które tracą ostatni mleczny ząb, mszcząc się za krzywdy, które wyrządziło jej Darkness Falls. Dla Kyla okrutna legenda stała się prawdą, ponieważ pewnej nocy ujrzał przerażającą zjawę. Po latach historia się powtarza. Teraz jej głównym bohaterem jest dręczony przez koszmary Michael. Ten horror ma jedną zasadniczą wadę - nie sposób się na nim bać. "Gdy zapada zmrok" to film wtórny. Fabuła stanowi powtórzenie setki innych horrorów, a papierowe postacie nie są w stanie przykuć uwagi widza. Od początku do końca wiadomo, kto straszy, gdzie straszy i jaki będzie koniec całej historii. Za mało tu elementów zaskoczenia, a te które są, to po prostu ograne chwyty - zjawa, która wciąga w niebyt, ciemność przynosząca nieuchronną śmierć, bohaterowie oczywiście, jak na złość, wędrują tam gdzie brak światła, przypadkowe przerwy w dostawie prądu, drzwi zamykające się, kiedy trzeba wejść, albo zablokowane, gdy czas uciekać, itd... To oczywiste, że horror rządzi się swoimi prawami, nie mniej jednak nie jest to najlepszy przykład gatunku. Film jest miejscami zmontowany jakby naprędce, kamera zbyt szybko zmienia punkt widzenia i czasami po prostu trudno zorientować się, co się dzieje na ekranie. Atmosfera tajemniczości obecna w filmie stopniowo wypala się i wygasa zupełnie, kiedy zamiast nieziemskiej siły, która próbuje wciągnąć bohaterów niebyt pojawia się zjawa w masce w całej swojej okazałości. Wszystko, co można zrobić dla tego filmu (wykazując dobrą wolę), to oglądać go wyłącznie po zmroku. Albo trzymać się z dala od ciemności...