Recenzja serialu

Kumple (2007)

Seriale dla młodzieży to zwykle przesłodzone, kompletnie oddalone od życia historie o bogatych dzieciakach z ich wydumanymi problemami, w których role nastolatków grają aktorzy około 30. "Kumple" całkowicie wyróżnia się na tym tle. Ukazuje oryginalną, realistyczną i odważną historię paczki nastolatków z Bristolu.
Główną siłą napędową serialu są bohaterowie. Każde z nich ma ciekawą, oryginalną osobowość, własny styl, wady i zalety, nie ma kryształowych charakterów ani postaci całkowicie złych. Zachodzą między nimi skomplikowane relacje, postacie są realistyczne i łatwo jest się wczuć w ich sytuację. Ogromnym plusem jest obsada. Młodzi, w większości całkowicie nieznani przed serialem aktorzy grają na mistrzowskim poziomie i wydają się stworzeni do swoich ról. Trudno wyróżnić jedną osobę, ponieważ każde z nich odtwarza swoją rolę perfekcyjnie, bez żadnej sztuczności. I co najważniejsze - aktorzy są nieznacznie tylko starsi od odgrywanych przez siebie bohaterów lub w tym samym wieku, co wpływa na realizm. Również postacie drugoplanowe mają oryginalne charaktery, każdy ma tu własną, barwną osobowość. Zestawienie razem grupy tak nietypowych postaci daje ciekawy efekt, a każdy z widzów może znaleźć w tej barwnej paczce kogoś, z kim może się utożsamić.

Grupę tworzą: najpopularniejszy w szkole, przystojny, mający powodzenie, inteligentny i umiejętnie manipulującymi ludźmi Tony; jego dziewczyna, bardzo atrakcyjna, nieco próżna, lubiąca przyciągać męskie spojrzenia, lecz bardzo zakochana w Tonym Michelle; najlepszy przyjaciel Tony`ego, zakochany w Michelle, dający sobą łatwo manipulować, niepewny siebie i rozpaczliwie pragnący stracić dziewictwo Sid; szalony imprezowicz przesadzający ze wszystkimi możliwymi używkami, zakochany w swojej nauczycielce, skrywający bardzo poważne problemy Chris; Cassie-anorektyczka, czarująca,trochę szalona, bardzo wrażliwa emocjonalnie dziewczyna zakochana w Sidzie; rozsądna, inteligentna, odnosząca sukcesy klarnecistka Jal; utalentowany tancerz, gej i najlepszy kumpel Anwara, mający duże powodzenie Maxxie; młody muzułmanin próbujący bezskutecznie pogodzić rygorystyczne zasady swojej wiary ze swoim stylem życia - Anwar; oraz młodsza siostra Tony'ego - tajemnicza, skryta i małomówna, prowadząca podwójne życie Effy.

Fabuła, na pierwszy rzut oka jest prosta - bohaterowie imprezują, chodzą do szkoły, spędzają razem czas, ale każde z nich ma własne problemy - w domu, związku, przyjaźni, czasem z samym sobą. Nie ma tu cukierkowych żyć, jest ostry, nieszczędzący przekleństw, prawdziwy język jakim posługują się nastolatki, są ciekawe, żywe i oryginalne dialogi, jest seks, alkohol, papierosy i narkotyki, oraz masa zaskakujących, smutnych, zabawnych lub szokujących sytuacji, w jakie wplątują się bohaterowie. Serial idealnie łączy wątki komediowe i dramatyczne.
Pierwsza seria służy przedstawieniu bohaterów; druga-zgłębieniu ich psychiki. Widać pewną różnicę między rozrywkowym pierwszym sezonem, a dużo smutniejszym i poważniejszym drugim. Jednak obie serie są jednakowo dobre, tworząc razem historię dojrzewania młodych ludzi, podejmowanych przez nich decyzji, szaleństw i popełnianych błędów na drodze do dorosłości. Serial jest odważny, nawet plakaty i promo drugiej serii uznano w Wielkiej Brytanii za zbyt prowokujące. Jednak wpływa to dobrze na realizm serialu, który na pewno nie jest bardziej prowokujący od wielu amerykańskich produkcji, za to o wiele ciekawszy.

Muzyka doskonale podkreśla charakter scen. Piosenki często mało znanych brytyjskich zespołów pasują do klimatu serialu. Wykorzystano różne rodzaje muzyki, nowej i starszej, od ostrych rockowych utworów po dawny popowy przebój Britney Spears "Ups i did it again" co w połączeniu ze scenami często tworzy ciekawy efekt. Na uwagę zasługuje wykonana w finałowej scenie pierwszej serii przez obsadę serialu (głównie w przez odtwórcę roli Sida - Mike'a Baileya) piosenka "Wild world" Cata Stevensa. Prawie wszyscy aktorzy śpiewali naprawdę, tworząc świetne, oryginalne zakończenie pierwszej serii.
W trzecim sezonie zdecydowano się zmienić całą obsadę, pozostawiając jedynie postać Effy. Twórcom serialu chodziło o to, by zamiast przeciągać na siłę stare wątki, można było wprowadzić wraz z nowymi postaciami całkiem nowe historie. Zabieg był ryzykowny, ponieważ widzowie, którzy polubili pierwszą ekipę bohaterów w większości nie byli zachwyceni zrezygnowaniem z nich na rzecz nowych.

Nową ekipę tworzą: znana z wcześniejszych serii Effy, teraz główna bohaterka, skryta i tajemnicza, z łatwością rozkochująca w sobie chłopaków, tylko pozornie obojętna i pozbawiona uczuć; Pandora-jej najlepsza przyjaciółka, będąca praktycznie jej całkowitym przeciwieństwem, nieco dziwna, początkowo niewinna w sprawach seksu i narkotyków; "Trzech Muszkieterów" - najlepsi kumple od dzieciństwa, których poróżni miłość do tej samej dziewczyny: pewny siebie, żyjący na krawędzi, nieustannie wpadający w kłopoty i ściągający je na przyjaciół,dążący do samodestrukcji Cook; rozsądny, nie mogący już znieść zachowania Cooka skater Freddie oraz cierpiący na syndrom Aspergera, który utrudnia mu nawiązywanie kontaktu z innymi ludźmi, nieco dziwny ale uroczy magic JJ; a także pochodzący z Kongo, skąd wyjechał by znaleźć lepsze warunki do życia dla swojej rodziny, mający twarde zasady moralne, uczciwy i pomocny w stosunku do wszystkich wszystkich muzyk Thomas; ambitna, silna i niezależna, nieco odgradzająca się od grupy, nie mogąca zaakceptować samej siebie z pewnego powodu idealistka Naomi; oraz na pierwszy rzut oka całkowicie różne z charakteru bliźniaczki: pewna siebie, nieco despotyczna, lubiąca być w centrum uwagi i budzić męskie zainteresowanie Katie i cichsza, mniej pewna siebie, początkowo pozwalająca siostrze sobą pomiatać, ukrywająca pewną tajemnicę Emily.
Początkowo ciężko przyzwyczaić się do nowych bohaterów, irytuje też trochę prawie całkowity brak wzmianek o poprzednich postaciach, warto jednak dać drugiej generacji szansę. Po nie najlepszej moim zdaniem 3 serii przychodzi bardzo dobra 4, której niektóre odcinki dorównują poziomem poprzedniej generacji. Nowa paczka po pewnym czasie daje się polubić i choć trochę gorsza od poprzedniej, ich historia jest ciekawa i warta obejrzenia.

Podobnie jak w poprzednio, pierwsza seria ma na celu przedstawienie widzowi bohaterów, a kolejna pozwala nam bliżej ich poznać, ukazuje dojrzewanie i zmiany jakie dokonały się w postaciach, pomaga lepiej ich zrozumieć. Bohaterowie, podobnie jak wszyscy młodzi ludzie bardzo zmieniają się w trakcie trwania akcji, sytuacje w których się znajdą powodują, że niektórzy z nich dorastają, stają się silniejsi czy bardziej odpowiedzialni, inni zaś załamują się, czy popełniają błędy, z których konsekwencjami nie potrafią sobie poradzić.

Sezony 3 i 4 opowiadające losy drugiej generacji są moim zdaniem nieco gorsze od genialnych początkowych serii. Przedstawiane w niektórych odcinkach sytuacje są mniej realistyczne,czasem za bardzo przerysowane i nieprawdopodobne. Jednak serial wciąż wyróżnia się znacząco na tle innych seriali młodzieżowych, stanowi świetną rozrywkę i daje całkiem realistyczny obraz świata nie tylko brytyjskich nastolatków.

Serie 5 i 6, opowiadające historię ostatniej, trzeciej generacji bohaterów, przynoszą kolejną zmianę klimatu serialu. Po bardzo dramatycznej, mrocznej i niestety, chwilami nieco przerysowanej i przesadzonej historii poprzednich bohaterów, dostajemy powrót do charakteryzującej pierwsze dwa sezony normalności i realizmu.
Największą wadą trzeciej generacji jest bardzo nierówny poziom odcinków. Niektóre są naprawdę fantastyczne, zabawne, poruszające lub zaskakujące oryginalnymi pomysłami, przez inne trudno przebrnąć z powodu chaotycznego lub nudnego scenariusza, w kilku momentach zaś daje się odczuć, że scenarzystom kończą się już pomysły - pojawiają się absurdalne lub mało ciekawe motywy.

Można też odnieść wrażenie, że twórcy nie mają pomysłu na rozwój niektórych bohaterów - kilkoro z nich wydaje się mieć duży, ale zupełnie niewykorzystany potencjał - pojawiają się na zbyt krótko i dostają zbyt mało miejsca w scenariuszu i ciekawych wątków (Matty, Alex), a jedno z nich zostaje usunięte zanim dostaje szanse na pełne rozwinięcie się.

Dużym minusem jest właśnie brak konsekwencji jeśli chodzi o rozwój niektórych postaci - szczególnie razi to w stosunku do jednej z bohaterek, której z sezonu na sezon zupełnie zmieniono charakter, nie uzasadniając tej metamorfozy w żaden przekonujący sposób, w dodatku zmieniając interesującą postać w niezwykle irytującą, w której sytuację ciężko się wczuć.

Obok tych wszystkich wad trzecia generacja ma jednak mnóstwo zalet.
Nie zawodzi, jak zwykle, muzyka i młoda obsada, która daje z siebie wszystko, i po raz kolejny, wydaje się być idealnie dopasowana do swoich ról.
5 i 6 sezon, mimo wielu sytuacji dramatycznych, są o wiele lżejsze, bliższe życiu i mniej przedramatyzowane niż sezony 3 i 4. Znajdziemy w nich więcej humoru, choć pojawią się również momenty poruszające. Otrzymujemy też bardzo działające na emocje, ładnie zamykające wszystkie wątki, satysfakcjonujące zakończenie.

Bohaterowie wydają się najbardziej "grzeczni" ze wszystkich 3 generacji, ale wpływa to pozytywnie na realizm - pojawi się tu trochę mniej szalonych imprez (choć dla nich też znajdzie się miejsce), a nieco więcej sytuacji znanych wielu z nas z życia własnego, lub naszych bliskich - na pierwszy plany wychodzą problemy z samoakceptacją, szukaniem własnej tożsamości, swojego miejsca w życiu, oraz z miłością, przyjaźnią i rodziną.

Punkt wyjściowy jest nieco odmienny, niż w dotychczasowych dwóch generacjach - bohaterowie początkowo są wyraźnie podzieleni na dwie paczki - popularnych i wyrzutków. Schemat ten, znany wszystkim dobrze z setek amerykańskich filmów o szkołach średnich, zostaje jednak przez twórców "Kumpli" ukazany w zupełnie inny sposób - bo bohaterowie, jak zwykle, nie są schematyczni: atrakcyjna i pozornie pewna siebie "królowa" szkoły ma ogromne problemy z samoakceptacją, metal okazuje się być jedną z najbardziej wrażliwych osób w paczce, uważana (i uważająca się) za dziwadło dziewczyna staje się tą, która zupełnie zmieni relacje między bohaterami, a nieprzekraczalne na pierwszy rzut oka granice między całkiem różnymi postaciami okazują się być jedynie pozorne.

Grupa składa się z: trzech zupełnie różnych przyjaciółek, których przyjaźń już od rozpoczęcia szkoły średniej zostaje wystawiona na dość ciężkie próby - słodkiej, przyjaźnie nastawionej do świata i ludzi, mającej problemy z przeciwstawieniem się najbliższym, zafascynowanej baletem Grace; silnej, niezależnej, nie bojącej się życia na krawędzi, kochającej taniec Liv; oraz Mini - usilnie próbującej stworzyć przed światem wizerunek popularnej, wrednej, pewnej siebie królowej szkoły. Towarzyszy im chłopak Mini - Nick - popularny sportowiec, pozwalający decydować o swoim życiu ojcu, mający problemy ze starszym bratem - tajemniczym i skrytym Matty`m, którego pojawienie się skomplikuje nieco życie kilkorga z bohaterów.
Paczkę uzupełniają dwaj najlepsi przyjaciele - nieco zamknięty w sobie, pewien wyższości swojej subkultury nad innymi, żyjący ukochaną muzyką metal Rich, oraz szukający w życiu jak najwięcej rozrywki i wrażeń, zabawny ale trochę niedojrzały, mieszkający na farmie Alo.
Początkiem zmian w relacjach między bohaterami staje się pojawienie się wśród nich Frankie - dość ekscentrycznej jeśli chodzi o ubiór i styl bycia, początkowo nieśmiałej i zamkniętej w sobie, ukrywającej trudne przeżycia z przeszłości.

Mimo nierównego poziomu, warto obejrzeć trzecią generację, ponieważ pojawia się w niej wiele wątków które zaskakują oryginalnością, bawią i poruszają nie mniej, niż poprzednie serie. Niestety, obok bardzo dobrych odcinków i interesująco poprowadzonych historii postaci, znajduje się w niej też trochę momentów nudnych lub wtórnych w stosunku do poprzednich sezonów (np. wątek trójkąta uczuciowego pojawiający się w każdej generacji). Pod względem zżycia się z postaciami i angażowania emocjonalnego widza, generacja 3 wydaje mi się jednak dużo lepsza od poprzedniej, nie dorównuje jednak 1.

Jak zwykle, 5 seria (najspokojniejsza ze wszystkich w serialu) służy przybliżeniu widzowi bohaterów, zaś 6 - zawierająca w sobie o wiele więcej dramatycznych momentów, rozwija postaci, ukazuje ich dojrzewanie i zmiany, jakie się w nich dokonały na skutek wydarzeń, w których brali udział.

Serial jako całość nie ma sobie równych jeśli chodzi o produkcje skierowane do młodzieży, a może raczej - mówiące o młodzieży - ponieważ na obejrzeniu "Kumpli" mogłoby skorzystać wielu z rodziców nastoletnich dzieci, bo wciąż nie pojawił się w telewizji serial mówiący w tak szczery, pozbawiony cenzury i naiwnego moralizatorstwa, prawdziwy sposób o ich życiu i problemach, z jakimi spotykają się dzisiejsze nastolatki.

Serial na ogół nie daje jednoznacznych odpowiedzi i recept na problemy - prezentuje sytuacje bezstronnie, pozwalając bohaterom podejmować różne decyzje - czasem dobre, czasem bardzo złe - i ukazując, jakie ponoszą za nie konsekwencje.

Mimo braku pouczającego tonu i pozornej "niemoralności" serial w wyraźny sposób ukazuje jednak wartość prawdziwej miłości i szczerej przyjaźni, pokazuje, że z rodziną bywa ciężko, ale bez niej jest jeszcze trudniej, że nie ma relacji idealnych, a za swoje błędy trzeba płacić, oraz - że można się podnieść z prawie każdego upadku i poradzić nawet w najgorszych chwilach, szczególnie, jeśli ma się u boku zgraną paczkę przyjaciół.

Łatwo w tym wszystkim odnaleźć coś z siebie - nie tylko nastoletniemu widzowi.

Cieszę się, że miałam okazję dorastać z kolejnymi generacjami bohaterów "Kumpli", i mam wrażenie, że serial - pozornie czysto rozrywkowy - całkiem sporo we mnie zostawił. Niecierpliwie czekam na odcinki podsumowujące z bohaterami ze wszystkich generacji i mam nadzieję, że będą one godnym zakończeniem tej historii.