Recenzja filmu

Przekleństwa niewinności (1999)

Udany debiut reżyserski Sofii Coppoli, która udowodniła, że jest nie tylko córką słynnego ojca. Ta kobieta ma talent, a "Przekleństwa niewinności" to potwierdzają. Ciężko jest wyreżyserować adaptację książki. Jeszcze gorzej napisać scenariusz. Sofia podjęła się obu tych rzeczy i wyszło jej to bardzo dobrze jak na pierwszy raz. Osobiście uważam, że autorka filmu powinna jeszcze bardziej do niego dojrzeć, chociaż jest o nastolatkach. Jednak stało się, ekranizacja powstał i należy coś o niej napisać. Pomimo wszystko więcej dobrego niż złego. Bohaterki to młode siostry Lisbon: Cecylia, Lux, Bonnie, Mary oraz Therese. Wszystkie wyjątkowo piękne przykuwają uwagę wielu chłopców, a przede wszystkim ich sąsiadów z dzielnicy Michigan, których oczami widziana jest cała sytuacja. Niestety nie mają zbyt wielu okazji korzystać z atutów, jakimi obdarzyła je natura. Dziewczęta są konserwatywnie wychowywane, a każde ich poczynania w kierunku płci przeciwnej kontroluje, robiąca większość rzeczy na pokaz, matka. Wszystko toczy się normalną koleją, czyli kościół-rodzina-szkoła, dopóki najmłodsza córka, Cecylia nie popełnia samobójstwa. Druga próba odebrania sobie życia przebiega bez komplikacji. Na pewno wszystkim w pamięć zapada rola Hanny Hall, którą każdy kinoman skojarzy z małej Jenny z "Forresta Gumpa". Charakterystyczna kreacja aktorki trafia w serce widza. Jak taka niewinna istota mogła w tak drastyczny sposób się zabić? To był jednak dopiero początek. Dziewczynki, pomimo coraz większych rygorów, zbliżają się do chłopców i idą z nimi na bal. Najbardziej poza granice wychodzi Lux, która daje naruszyć swoje intymne granice i na dodatek pije alkohol. Odpowiedzialność spada na wszystkie dziewczynki, które matka odcina od świata. Niszczy ich płyty oraz całą łączność ze światem zewnętrznym. Jedynymi istotami, z którymi dają radę się komunikować to chłopcy z naprzeciwka.   Podoba mi się treść i przekaz tego filmu. Na początku byłam trochę zniechęcona wstępem, jak do tandetnej komedii romantycznej. Wątpliwości szybko się rozwiały. Reżyseria jest prawidłowa, jednak bez żadnych prześwitów geniuszu. Najwidoczniej Sofia nie odziedziczyła po ojcu talentu idealnego. Według mnie o wiele lepiej sprawdziła się jako scenarzystka, oddając bardzo dobrze przesłanie powieści Jeffreya Eugenidesa. Po tym filmie narodził się we mnie szacunek do Kirsten Dunst. Tutaj była rewelacyjna, nie znałam jej zdolności od tej strony. Nic dziwnego, skoro grywa teraz głównie w megaprodukcjach albo innych romantycznych papkach. Rola Josha Hartnetta również nie pozostawiała wiele do życzenia. Ta para stanęła na wysokości zadania. Podobnie jak rodzice sióstr Lisbon, grani przez Jamesa Woodsa i Kathleen Turner. Na pochwałach w tym momencie się kończy. Pozostałe dziewczyny nie były wyraziste, a w niektórych momentach wręcz mętne. Koledzy z naprzeciwka też byli pozbawieni duszy, czego mi brakowało w scenie słuchania piosenek przez telefon. Nie byłabym sobą, jeżeli nie zwróciłabym uwagi na muzykę. Rockowe i popowe kawałki z lat 90-tych, pomimo akcji filmu dziejącej się dwadzieścia lat wcześniej. Brzmienia dobre, ale na ten okres skomponowałabym coś innego. Jednak po obejrzeniu innych filmów Coppoli można się przekonać, że współczesna muzyka w jej filmach gra bez względu na okres czasowy. To tak jakby znak firmowy reżyserki, który bez szemrania uznaję. Nieco depresyjny, dający do myślenia, nie pozostawia obojętnym - tak określają film recenzenci. Ja jeszcze pragnę dodać - prawdziwy. Ile jest takich sióstr Lisbon pomimo zmiany tysiąclecia? Cały czas staje mi przed oczami obraz Lux palącej papierosa w drzwiach i mówiącej ze spokojem, że idzie do garażu po samochód, a tak naprawdę po śmierć.