Recenzja filmu

Donnie Darko (2001)

"Donnie Darko" - pierwszy film fabularny wyreżyserowany przez Richarda Kelly'ego - to obraz dla ludzi, którzy w filmie szukają czegoś więcej aniżeli prostej i jasnej historii. Dzieło dla tych, którzy nad filmem lubią pomyśleć. Cała historia odbywa się w małym amerykańskim miasteczku Middlesex. Bohaterem obrazu jest nastoletni chłopak o imieniu Donnie. Ma on poważne problemy emocjonalne, które stale utrudniają mu życie. Pewnego dnia na jego drodze pojawia się tajemnicza postać, dwumetrowy królik o imieniu Frank. Wspomina mu ona o nadchodzącym końcu świata i tym samym ratuje życie. Od tego wydarzenia Donnie zostaje wplątany w wir niewytłumaczalnych i niepokojących wydarzeń. Film skierowany jest do ludzi, którzy lubią niejednoznaczne zakończenia i cenią sobie możliwość własnej interpretacji. Od pierwszej do ostatniej minuty zaskakuje nas nagłymi zwrotami akcji i niesamowicie spójną fabułą. Kolejną z jego cech jest wielowątkowość. Kelly porusza w filmie zarówno tematy czysto abstrakcyjne, jak na przykład podróże w czasie i te, które towarzyszą nam w życiu codziennym, przykładowo wyśmiewa schematyczny system nauczania. Specyficzny, mroczny klimat produkcji przykuje uwagę nawet najwybredniejszych wielbicieli tego typu obrazów. Jednak nie sama fabuła tworzy "Donniego Darko". Jego nieziemski klimat idealnie oddaje ścieżka dźwiękowa skomponowana przez Michaela Andrewsa. Kompozytor w niekonwencjonalny sposób łączy ze sobą syntezatory, pianina i lament kobiety. Z tej specyficznej syntezy powstaje muzyka, która jednocześnie przeraża i uspokaja słuchacza. Godne pochwały jest również aktorstwo. Drew Barrymore, Patrick Swayze czy Jake Gyllenhaal doskonale wcielają się w swoje role i umożliwiają nam jeszcze lepsze zrozumienie odtwarzanych przez siebie bohaterów. Scenariusz Richarda Kelly'ego zaskakuje nas świeżością i niekonwencjonalnymi rozwiązaniami. Autor wplata w niego wiele niesamowitych dialogów i cytatów, które pamiętamy na długo po seansie filmu. Młody twórca nie boi się złamać dotychczas obowiązujących kanonów i dzięki temu udaje mu się stworzyć "coś" nowego i niezwykle intrygującego. Cała produkcja charakteryzuje się wspaniałym montażem Sama Bauera i Erica Stranda, który dodatkowo potęguje przekaz filmu. Podsumowując, "Donnie Darko" to arcydzieło w swoim gatunku. Film ten we wszystkich płaszczyznach dopięty jest na przysłowiowy "ostatni guzik". Każdy szanujący się wielbiciel kina powinien chociaż raz go zobaczyć i odbyć wraz z nim podróż do "wszechświata stycznego".