Recenzja filmu

Jak w zwierciadle (1961)

Choć "Jak w zwierciadle" nie jest uznawany za jeden najwybitniejszych filmów Ingmara Bergmana, zawiera on wszystkie problemy poruszane w innych jego dziełach. W obrazie zastosowane zostały także typowe techniki dla jego filmów. Uważam, więc że "Jak w zwierciadle" spodoba się wszystkim fanom reżysera. Akcja filmu rozgrywa się w małym, nadmorskim domu, w którym mieszka chora psychicznie Karin i jej rodzina. Choć bohaterka jest otaczana przez najbliższych, czuje się osamotniona i zagubiona. Jej mąż i ojciec nie wiedzą, jak zachowywać się i rozmawiać z nią. Jedynie jej młodszy i równie nieszczęśliwy brat próbuje zrozumieć siostrę. W "Jak w zwierciadle" Bergman zestawia problemy pojedynczych osób w jedną całość i pokazuje, jak bardzo więzi ludzkie mają wpływ na nasze myślenie i poczucie szczęścia. Tak naprawdę za każdym razem możemy dowiedzieć się, że bez wzajemnego oparcia i miłości nie da się rozwiązać żadnego problemu, ale także to, że powodem naszych nieszczęść często jest drugi człowiek. Choć osamotnienie i brak zrozumienia Karin jest głównym wątkiem, skupiamy również swoją uwagę na jej rodzinę. David, ojciec głównej bohaterki nie umie pokazać swoich uczuć, jest źle rozumiany przez córkę, która uważa, że jej choroba jest wykorzystywana do jego eksperymentów naukowych. Mąż Karin nie umie znaleźć wspólnego języka ze swoją małżonką, czuje się bezradny wobec sytuacji. Jej młodszy brat Minus, który boryka się z problemami wieku dojrzewania, zarówno fizycznymi jak i psychicznymi, czuje się odpowiedzialny za Karin, ale także skrzywdzony przez jej zachowanie. "Jak w zwierciadle" to kameralny i antykomercyjny obraz, który skupia się jedynie na czterech bohaterach. Podczas całego filmu nie widzimy twarzy żadnego innego aktora. Kamera towarzyszy bohaterom w ponurym domku oraz na plaży wśród surowych skał. Oczywiście jedną z największych zalet filmu są zdjęcia. Sven Nykvist, wieloletni przyjaciel Bergmana wykorzystuje pomieszczenia ponurego domu i sylwetki bohaterów do stworzenia wyjątkowych zdjęć, które pozostają na długo w naszej pamięci. Osobiste problemy bohaterów idealnie współgrają z muzyką Jana Sebastiana Bacha, którą reżyser często wykorzystuje w swoich dziełach. Dźwięki instrumentów i przedłużone ujęcia twarzy nadają sceną niepokojący dramatyzm i niezwykłe napięcie. "Jak w zwierciadle" na przykładzie jednej rodziny pokazuje problemy egzystencjalne wielu ludzi. Porusza kwestie osamotnienia, rozpaczliwego szukania sensu życia i utraty wiary. Poprzez melancholijną atmosferę zmusza nas do rozważań, zostawiając nam jednak nadzieję i gotową odpowiedź na wiele pytań.