Recenzja serialu

Breaking Bad (2008)

"Breaking Bad" omijał Polską telewizją przez trzy sezony. Teraz jednak, na kilka miesięcy przed premierą IV sezonu, do polskiej telewizji kablowej zawita sezon I – i z tej okazji powstał ten tekst. Z góry uprzedzam – piszę go w oparciu o znane mi pierwsze dwa sezony, jednak bez zdradzania szczegółów fabuły.

"Breaking Bad" to historia mężczyzny w średnim wieku, Waltera White’a. Kiedyś miał szanse stać się bogatym i słynnym naukowcem, jednak w skutek pewnych działań (wyjaśnionych w kolejnych odcinkach) jego przeogromny talent, umiejętności oraz wiedza zostały zużyte na... posadę nauczyciela chemii w liceum. Ma żonę Skyler i nastoletniego syna Waltera Juniora, chorującego na porażenie mózgowe. Sky ma siostrę Marie, jej mężem jest Hank – szef lokalnego oddziału DEA (zajmującego się walką z dilerami narkotyków itd.). Początkiem tej historii jest rak Waltera. Ironia polega na tym, że Walt palił tylko... biernie. Zamiast jednak tracić energię na denerwowanie się, ze spokojem analizuje sytuację – zostało mu tylko kilka miesięcy życia. Decyduje,  że nie powie nic swojej rodzinie i ich opuści, ale zanim to zrobi, zapewni im dostatnie życie, z funduszem na studia, remont domu... Ale nie uda mu się to osiągnąć z pensji nauczyciela – oto problem, na rozwiązanie którego pan White wpadnie przy okazji towarzyszenia swojemu szwagrowi w jednej z akcji DEA. Będzie to zasadzka na wytwórnię mety, z której uda się uciec tylko jednej osobie: Jessemu Pinkmanowi. Walt go dostrzeże, jednak nic nie powie policji. Znajdzie go na własną rękę i zaproponuje współpracę...

Ten układ wbrew pozorem wypali – gotowanie mety okaże się tylko zbiorem podstawowych działań chemicznych, które Walt opanował do perfekcji w ciągu swojej kariery. Dzięki temu jego "szkło" okaże się najczystszym, jakie Jesse widział na oczy, prawdziwym arcydziełem. Dzięki temu jego cena będzie najwyższa, a marzenie Walta o zapewnieniu bytu rodzinie spełni się w ciągu paru tygodni.

Brzmi jak początek szczęśliwego końca? Tak jednak nie jest – ponieważ "Breaking Bad" to serial realistyczny i poważny, a gatunkowo mu najbliżej do dramatu. Walt będzie musiał stawić czoła wielu problemom – pierwszym będzie zorganizowanie narzędzi do produkowania narkotyków. Drugim – składników. Trzecim – miejsca, w którym będzie można bez przeszkód produkować... A to dopiero podnóże wielkiej góry, na którą Walt będzie się wspinać w czasie trwania serialu. Będzie lawirował między podejrzeniami żony (gdzie on tyle czasu spędza poza domem?), policją (ma w końcu szwagra w DEA!), innymi dilerami (robi im konkurencję!) oraz samym sobą, los cały czas będzie go poddawał próbom na wierność swojemu celowi, oraz będzie sprawdzany, jak daleko zdoła się ku niemu posunąć... Czy zdoła okłamywać do końca rodzinę? Czy poradzi sobie z jej odrzuceniem? Czy będzie zdolny... zabić człowieka?

To tylko część wątków, w które obfituje pierwszy sezon. Kolejny poza ich potrojeniem (!) przyniesie nieco odmienne tempo narracji. Pierwszy sezon to generalnie dramat – powolny i buzujący od emocji, które wszyscy starają się ukryć. Tu będzie liczyć się rozmowa. Gdy rodzina Walta w końcu dowie się o raku, usiądą w salonie w 5 osób i zaczną rozmowę. Realistyczną, efektowną i trzymającą w napięciu, trwającą prawie cały odcinek.

Drugi sezon to klasyczne "więcej, mocniej, bardziej". Serial gatunkowo skłoni się ku drama-thrillerowi – jeszcze więcej ryzykownych sytuacji, jeszcze większa presja, jeszcze efektowniejsze cliffhangery. Bez żadnego ubytku dla powolnego i poważnego klimatu serialu. Co więcej, ta strona również ulegnie poprawie – dzięki o niebo lepszym relacjom między postaciami. W pierwszym sezonie element ten kulał, przez co jedynym bohaterem w pełni żywym był tylko Walt. Wraz z drugim pogłębi się wiarygodność psychologiczna m.in. Skyler i Jessego.

"Breaking Bad" jest pozycją obowiązkową dla tych, którzy cenią sobie wiarygodnych bohaterów oraz konkretną, rozbudowaną i poważną fabułę. To z myślą o takich historiach wymyślono formułę serialu. Polecam.