"Lemmy" to muzyczny dokument z 2010 roku o Lemmym Kilmisterze, basiście i wokaliście kultowego zespołu Motörhead. Nie tylko opowiada o przeszło czterdziestoletniej karierze rockmana, ale też pokazuje nam jego życie, hobby i to, jaki jest prywatnie.
Na początku pokazane jest dzieciństwo Lemmy’ego Kilmistera. Opowiada nam on o więzi ze swoją matką i babcią, gdyż wychowywał się bez ojca; możemy zobaczyć szkołę, do której uczęszczał, archiwalne zdjęcia, i posłuchać o trudnym etapie edukacji. Dokument wspomina również o pierwszych doświadczeniach muzycznych jak szkolne kapele, posada technika sceny przy zespole Jimiego Hendriksa, pierwszy poważny zespół Hawkind, z którego został wywalony i po którym założył w końcu legendarne Motörhead. O zespole i samym muzyku wypowiadają się ludzie uznani w branży, producenci, byli koledzy z zespół, a także takie legendy, jak Ozzy Osbourne, Slash, Alice Cooper, Metallica czy Steve Vai; wszyscy podkreślają, jaką jest dla nich inspiracją, i biją mu pokłony; niektórzy przytaczają śmieszne anegdotki.
Oprócz tego możemy poobserwować Lemmiego od kuchni – jego mieszkanie w Los Angeles, które robi niesamowite wrażenie bogactwem wszelakich kolekcji, swoiste muzeum pamiątek, nie tylko związanych z jego zespołem. Dotrzemy również do jego ulubionych miejsc w LA – kultowego baru Rainbow, w którym przesiaduje godzinami, pijąc Jack Danielsa, paląc Marlboro i grając w jednorękiego bandytę – gdyż hazard to jego namiętna pasja. Jeden z muzyków śmieje się nawet, że Lemmy powinien mieć własną serię automatów. Odkrywamy również jego inną pasję – zamiłowanie do militariów i umundurowania z czasów II wojny światowej, zobaczymy m.in. gigantyczną kolekcję germańskich noży i mieczy lub Lema jeżdżącego czołgiem. Przyjaciele podkreślają, że jego zainteresowanie historią wojny dostarczyło mu gigantycznej wiedzy, nierzadko większej niż w dokumentach telewizyjnych. Rozwiane są również oskarżenia, jakoby Lemmy sympatyzował z nazizmem; ponieważ ma sześciu czarnoskórych przyjaciół, "byłby najgorszym nazistą w historii". W bardziej prywatnych rozmowach bohater opowiada również o swoich miłościach; o tym, dlaczego nigdy się nie ożenił i wybrał karierę rockmana. Poznamy również jego dorosłego syna, który będzie bardzo zaskoczony szczerym wyznaniem ojca.
Poza sferą prywatną zobaczymy muzyka w jego żywiole – koncerty, życie w drodze, backstage, pracę w studiu (nie tylko z MH), archiwalne nagrania gościnnych występów z innymi zespołami. Mnie najbardziej ucieszyły fragmenty grania z Metallicą – z sali prób i koncertu, gdy wspólnie wykonują utwory "Overkill" i "Too late, too late". Widz nieobeznany z twórczością Motorhead może się przekonać, że muzyka to dla Lema najważniejsza część życia i będzie ją wykonywał aż do śmierci – bohater żartuje, że nie potrafi robić nic innego, a obroty zwolni może około 2047 roku.
Z obrazu wyłania nam się postać nietuzinkowa, powierzchownie prosta, gdyż do życia wystarczyłyby mu muzyka, whisky, fajki, kobiety, militaria i jednoręki bandyta, jednakże emanująca niesamowitą charyzmą, siłą i poczuciem humoru. Taki 49% motherfucker, 51% son of a bitch, który jednak potrafi rozczulić nas szczerą rozmową z dorosłym synem. Postać, która miała niesamowity wpływ na rozwój rocka, heavy metalu i generalnie ciężkiego grania. Dokument ten polecam nie tylko miłośnikom zespołu, ale równie laikom, gdyż nie trzeba być fanem heavy metalu, aby pokochać Lemmiego.
Na początku pokazane jest dzieciństwo Lemmy’ego Kilmistera. Opowiada nam on o więzi ze swoją matką i babcią, gdyż wychowywał się bez ojca; możemy zobaczyć szkołę, do której uczęszczał, archiwalne zdjęcia, i posłuchać o trudnym etapie edukacji. Dokument wspomina również o pierwszych doświadczeniach muzycznych jak szkolne kapele, posada technika sceny przy zespole Jimiego Hendriksa, pierwszy poważny zespół Hawkind, z którego został wywalony i po którym założył w końcu legendarne Motörhead. O zespole i samym muzyku wypowiadają się ludzie uznani w branży, producenci, byli koledzy z zespół, a także takie legendy, jak Ozzy Osbourne, Slash, Alice Cooper, Metallica czy Steve Vai; wszyscy podkreślają, jaką jest dla nich inspiracją, i biją mu pokłony; niektórzy przytaczają śmieszne anegdotki.
Oprócz tego możemy poobserwować Lemmiego od kuchni – jego mieszkanie w Los Angeles, które robi niesamowite wrażenie bogactwem wszelakich kolekcji, swoiste muzeum pamiątek, nie tylko związanych z jego zespołem. Dotrzemy również do jego ulubionych miejsc w LA – kultowego baru Rainbow, w którym przesiaduje godzinami, pijąc Jack Danielsa, paląc Marlboro i grając w jednorękiego bandytę – gdyż hazard to jego namiętna pasja. Jeden z muzyków śmieje się nawet, że Lemmy powinien mieć własną serię automatów. Odkrywamy również jego inną pasję – zamiłowanie do militariów i umundurowania z czasów II wojny światowej, zobaczymy m.in. gigantyczną kolekcję germańskich noży i mieczy lub Lema jeżdżącego czołgiem. Przyjaciele podkreślają, że jego zainteresowanie historią wojny dostarczyło mu gigantycznej wiedzy, nierzadko większej niż w dokumentach telewizyjnych. Rozwiane są również oskarżenia, jakoby Lemmy sympatyzował z nazizmem; ponieważ ma sześciu czarnoskórych przyjaciół, "byłby najgorszym nazistą w historii". W bardziej prywatnych rozmowach bohater opowiada również o swoich miłościach; o tym, dlaczego nigdy się nie ożenił i wybrał karierę rockmana. Poznamy również jego dorosłego syna, który będzie bardzo zaskoczony szczerym wyznaniem ojca.
Poza sferą prywatną zobaczymy muzyka w jego żywiole – koncerty, życie w drodze, backstage, pracę w studiu (nie tylko z MH), archiwalne nagrania gościnnych występów z innymi zespołami. Mnie najbardziej ucieszyły fragmenty grania z Metallicą – z sali prób i koncertu, gdy wspólnie wykonują utwory "Overkill" i "Too late, too late". Widz nieobeznany z twórczością Motorhead może się przekonać, że muzyka to dla Lema najważniejsza część życia i będzie ją wykonywał aż do śmierci – bohater żartuje, że nie potrafi robić nic innego, a obroty zwolni może około 2047 roku.
Z obrazu wyłania nam się postać nietuzinkowa, powierzchownie prosta, gdyż do życia wystarczyłyby mu muzyka, whisky, fajki, kobiety, militaria i jednoręki bandyta, jednakże emanująca niesamowitą charyzmą, siłą i poczuciem humoru. Taki 49% motherfucker, 51% son of a bitch, który jednak potrafi rozczulić nas szczerą rozmową z dorosłym synem. Postać, która miała niesamowity wpływ na rozwój rocka, heavy metalu i generalnie ciężkiego grania. Dokument ten polecam nie tylko miłośnikom zespołu, ale równie laikom, gdyż nie trzeba być fanem heavy metalu, aby pokochać Lemmiego.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
