Recenzja filmu
Trzeci mistrzowski obraz w tryptyku Debry Granik
"Leave no trace" to trzeci ważny i może najlepszy film Debry Granik. "Down to the bone" (2005) opowiedział wzruszającą historię zmagań z uzależnieniem od kokainy pakowaczki supermarketu (Vera Farmiga), samotnie wychowującej dwójkę dzieci. Dylemat młodocianej Ree (Jennifer Lawrence) w filmie "Winter’s bone" (2010 r.), obarczonej chorą matką i młodszym rodzeństwem, to odnaleźć ojca uwikłanego w podejrzane interesy lub stracić dach nad głową. 13-to letnia Tom w "Leave no trace" towarzyszy ojcu, obarczonym horrorem wojny w Wietnamie w jego ucieczce od ludzi i cywilizowanego świata.
Ojciec Will (Ben Foster) i jego córka Tom (Thomasin Mckenzie) żyją w dziewiczej puszczy w stanie Oregon. Captain Fantastic? Nic podobnego! Przepiękna zielona gąszcz tego gigantycznego parku narodowego to kryjówka weterana wojennego cierpiącego na PTSD. W pełnej symbiozie z otaczającą go przyrodą, żywi się ziołami, leśnymi grzybami i miłością do córki, która przepytuje go z ulubionych kolorów, aby odpędzić nękające go nocne koszmary. Wyprawy do pobliskiego miasteczka służą pobraniu przypisanej mu dawki leków nasennych, które wymienia u innych takich jak on na żywność dla dorastającej i wiecznie głodnej Tom.
Tom, zręczna i spostrzegawcza, biegle odczytująca twarz ojca, o spojrzeniu czujnej sarny, ćwiczy z ojcem ucieczki przed patrolami leśnymi, ale też grę w szachy i matematykę. Jej pączkująca ciekawość życia i ludzi dojrzewa szybko w okresach przymusowego zakwaterowania lub w komunie nieprzystosowanych na skraju lasu. Tu, gdzie ojca zjada niepokój, Tom odkrywa potrzebę kontaktów z ludźmi i ciekawość świata. Konsekwentnie pokonuje cywilizacyjne wyzwania i staje się dorosła - drogi ojca i córki zaczynają się rozchodzić.
Historia tych dwojga to symfonia gry aktorskiej najwyższej klasy, opowiedziana prawie bez słów przez aktorów-wirtuozów, czyli Bena Fostera, a szczególnie Thomasin Mckenzie. Pomimo powściągliwych dialogów, odczytujemy bez trudu subtelny przekaz nie tylko uczuć, lęków, przywiązania i wzajemnej lojalności tej niezwykłej pary, ale też procesu dojrzewania, a raczej powoli budzącej się silnej i niezależnej osobowości Tom, trafiającej własny, świadomy i odważny wybór pomimo zacieśniającego się węzła choroby na szyi ojca.
Co ujmuje w filmach Debry Granik, to głęboka empatia i szacunek dla wyjątkowych bohaterów żyjących na peryferiach lub wręcz marginesie społecznym dzisiejszych Stanów Zjednoczonych i zmagających się z często niezawinionymi tragediami w ich życiu lub po prostu nie pasujących do oczekiwanych od nich ról i zachowań. Co zachwyca w jej filmach, to subtelność przekazu głębokich emocji bez krzyku, przemocy czy histerii - co za ulga dla ucha, oka i serca. Co zadziwia w jej filmach, to umiejętnie skonstruowane monosylabiczne dialogi pełne treści, gdzie spojrzenia, gesty, samozachowawcze odruchy czy symbole bezbłędnie opowiadają ciszą niedopowiedziane. Co budzi respekt, to konsekwentnie tkana nić przewodniej myśli, powolne budowanie napięcia i nieoczekiwane zakończenie.
Ojciec Will (Ben Foster) i jego córka Tom (Thomasin Mckenzie) żyją w dziewiczej puszczy w stanie Oregon. Captain Fantastic? Nic podobnego! Przepiękna zielona gąszcz tego gigantycznego parku narodowego to kryjówka weterana wojennego cierpiącego na PTSD. W pełnej symbiozie z otaczającą go przyrodą, żywi się ziołami, leśnymi grzybami i miłością do córki, która przepytuje go z ulubionych kolorów, aby odpędzić nękające go nocne koszmary. Wyprawy do pobliskiego miasteczka służą pobraniu przypisanej mu dawki leków nasennych, które wymienia u innych takich jak on na żywność dla dorastającej i wiecznie głodnej Tom.
Tom, zręczna i spostrzegawcza, biegle odczytująca twarz ojca, o spojrzeniu czujnej sarny, ćwiczy z ojcem ucieczki przed patrolami leśnymi, ale też grę w szachy i matematykę. Jej pączkująca ciekawość życia i ludzi dojrzewa szybko w okresach przymusowego zakwaterowania lub w komunie nieprzystosowanych na skraju lasu. Tu, gdzie ojca zjada niepokój, Tom odkrywa potrzebę kontaktów z ludźmi i ciekawość świata. Konsekwentnie pokonuje cywilizacyjne wyzwania i staje się dorosła - drogi ojca i córki zaczynają się rozchodzić.
Historia tych dwojga to symfonia gry aktorskiej najwyższej klasy, opowiedziana prawie bez słów przez aktorów-wirtuozów, czyli Bena Fostera, a szczególnie Thomasin Mckenzie. Pomimo powściągliwych dialogów, odczytujemy bez trudu subtelny przekaz nie tylko uczuć, lęków, przywiązania i wzajemnej lojalności tej niezwykłej pary, ale też procesu dojrzewania, a raczej powoli budzącej się silnej i niezależnej osobowości Tom, trafiającej własny, świadomy i odważny wybór pomimo zacieśniającego się węzła choroby na szyi ojca.
Co ujmuje w filmach Debry Granik, to głęboka empatia i szacunek dla wyjątkowych bohaterów żyjących na peryferiach lub wręcz marginesie społecznym dzisiejszych Stanów Zjednoczonych i zmagających się z często niezawinionymi tragediami w ich życiu lub po prostu nie pasujących do oczekiwanych od nich ról i zachowań. Co zachwyca w jej filmach, to subtelność przekazu głębokich emocji bez krzyku, przemocy czy histerii - co za ulga dla ucha, oka i serca. Co zadziwia w jej filmach, to umiejętnie skonstruowane monosylabiczne dialogi pełne treści, gdzie spojrzenia, gesty, samozachowawcze odruchy czy symbole bezbłędnie opowiadają ciszą niedopowiedziane. Co budzi respekt, to konsekwentnie tkana nić przewodniej myśli, powolne budowanie napięcia i nieoczekiwane zakończenie.
Moja ocena:
9
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Zatrzyj ślady (2018)
Uciec, ale dokąd?Podobno każdy nosi w sobie jedną wspaniałą opowieść, ale tylko prawdziwi artyści noszą przynajmniej dwie.... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
