Recenzja filmu

13. dzielnica (2004)

Ostatnio coraz popularniejsze w Polsce staje się kino francuskie; po wieloletniej przerwie znów mamy okazję usłyszeć ten język w rodzimych kinach. Oprócz bardzo cenionych filmów Ozona czy Jaoui trafia do nas sporo dzieł czysto komercyjnych, szeroko pojętej "akcji". Pod większością z nich widnieje nazwisko Luca Bessona. Z ich jakością jest różnie; obok filmów zdecydowanie udanych (pierwsze "Taxi") pełno jest zupełnych porażek ("Aniołowie Apokalipsy 2"). Najnowszy obraz Pierre Morel, "13. dzielnica", do którego scenariusz pisał właśnie Luc Besson, bez wątpienia zalicza się do pierwszej kategorii. Mamy rok 2013. Jedna z dzielnic Paryża - tytułowa "trzynastka" - jako miejskie slumsy zostaje ogrodzona murem. Jest to miejsce, w którym policji praktycznie nie ma, władzę sprawują szefowie gangów, a szkoły jakiś czas temu zostały zamknięte. Leito (David Belle) to człowiek, który jest w stanie zrobić bardzo dużo byle, by tylko zaprowadzić jako taki porządek w swojej małej ojczyźnie, 13. dzielnicy. Fabuła obracająca się wokół skradzionej atomówki nie jest pozbawiona kilku bzdur, niemniej swą podstawową rolę spełnia doskonale - wciąga. Poza tym - co jest nie mniej ważne - stawia bardzo istotne pytanie o rolę wyrzutków społeczeństwa. Całość prezentuje się nieźle, jednak zdecydowanie wyróżnia się naiwne i nieco wydumane zakończenie - moim zdaniem film bez żadnej straty można było skończyć minutkę wcześniej. Główną rolę zagrał członek grupy Yamakasi, słynnej ze skakania po dachach paryskich wieżowców. Takie nazwisko w obsadzie zobowiązuje. I rzeczywiście. Wszystkie sceny akcji z jego udziałem zapierają dech w piersiach. Warto również wspomnieć, że pomimo iż nie jest „zawodowym” aktorem, zagrał bardzo porządnie. Reszta obsady podobnie - bez rewelacji, ale ciężko mi wskazać źle zagraną rolę. Co by jednak o „13. dzielnicy” nie mówić, nie da się ukryć, że jest to film zdecydowanie nastawiony na akcję. Bardzo dużą rolę odgrywają w nim wszelkiego rodzaju pościgi, ucieczki i strzelaniny. Znakiem rozpoznawczym francuskiego kina (zwłaszcza tego spod znaku Luca Bessona) jest ich perfekcyjna realizacja przy minimalnym udziale komputerów. Większość pokazanych w filmie wyczynów została wykonana na planie przez odpowiednich ludzi, wielu aktorów samodzielnie wykonywało co trudniejsze sztuczki. Na szczęście sceny akcji nie zdominowały filmu - nie odniosłem wrażenia, że dialogi służą tylko załataniu dziur pomiędzy kolejnymi szybszymi sekwencjami. Od strony technicznej „13. dzielnica” również prezentuje się bardzo dobrze: ciekawe zdjęcia, nieco „teledyskowy” montaż (choć nie przebajerowany) i sensownie użyte efekty specjalne to spore zalety tego filmu. Niemałą rolę odgrywa muzyka, w większości skomponowana przez Da Octopuss. Prawie cały czas towarzyszyć nam będzie energiczne, nowoczesne brzmienie, które doskonale wprowadza w klimat paryskich slumsów. Sam soundtrack jest w Polsce trudno dostępny, jednak jeśli ktoś będzie miał okazję go nabyć, to gorąco polecam. W filmie Morrela jest sporo humoru, przy czym trzeba zaznaczyć, że na ogół trzyma on poziom. Mało jest „wykwintnych” gagów rodem z amerykańskich komedii, więcej ciekawych dialogów umiejętnie wplecionych w całość. Przede wszystkim jednak "13. dzielnicę" bardzo dobrze się ogląda. Mimo drobnych potknięć nie jest to film zły, więcej - to świetnie nakręcone, interesujące kino akcji, które doskonale się sprawdza w roli niezbyt wymagającej rozrywki. Z pewnością ani minuty spędzone w fotelu kinowym, ani pieniądze wydane na bilet nie będą stracone. Polecam.