Zazwyczaj długi okres realizacyjny poprzedzający premierę jakiegokolwiek tworu nie działa na korzyść końcowego produktu. Czy to w branży filmowej czy w świecie gier, przeciągająca się w nieskończoność droga do szczęśliwego finału buduje w odbiorcach oczekiwania, którym ostateczny rezultat nie ma prawa dorównać. Niestety, z bólem serca zmuszony jestem przyznać, iż wspomniane wyżej prawidło pasuje jak ulał do nowego obrazu Gilliama. Jak na film przechodzący przez piekło produkcyjne w ciągu, bagatela, 25 lat, tytuł mocno rozczarowuje…
Toby (Adam Driver) to odnoszący sukcesy twórca reklam, który ma serdecznie dość nabzdyczonego do granic możliwości show biznesu. W wyniku splotu nieoczekiwanych zdarzeń, młody filmowiec trafia z planu zdjęciowego do zabitej dechami wioski w samym sercu Hiszpanii. Reżyser poznaje tam starego i doświadczonego życiem mężczyznę, który podaje się za… Don Kichota (Jonathan Pryce). Skonfundowany młodzieniec postanawia wyruszyć wraz z błędnym rycerzem na szaloną wyprawę, w wyniku której zarówno Toby jak i szlachetny mąż zacieśnią więzy nieprawdopodobnej przyjaźni…
Uwielbiam styl starego Gilliama z lat 90. W najlepszych swoich dziełach utalentowany wizjoner kina potrafił bezbłędnie łączyć motywy szaleństwa z surrealistycznymi historiami. Niestety, obecnie mistrz absurdu zatracił najwyraźniej swobodę, która charakteryzowała go przez tyle lat twórczości. Ku mojej rozpaczy, "Człowiek, który zabił Don Kichota" jest pozycją dość toporną, przekombinowaną i momentami zwyczajnie nudną.
Początek produkcji zapowiada się nad wyraz ciekawie. Kompozycja filmu w filmie jest niczym ironiczny komentarz odnośnie mechanizmów Fabryki Snów tak znienawidzonej przez samego Gilliama. Nostalgiczna wyprawa do przeszłości, w którą wyrusza główny bohater, to także i manifestacja tęsknoty za klasycznymi dziełami X muzy. Niestety, wraz z początkiem przygody nowej inkarnacji Sancho Pansy i samozwańczego Don Kichota, cała linia fabularna mocno się rozmywa. Kolejne absurdalne wydarzenia tasują świat rzeczywisty z wyimaginowanym, przez co prosta w gruncie rzeczy historia zatraca klarowność. Środek filmu dłuży się niemiłosiernie, obfitując w raczej niezbyt zajmujące wydarzenia.
Z drugiej strony recenzowany tytuł broni się perfekcyjnie zrealizowaną sekwencją końcową mającą miejsce w starodawnym zamczysku. Zestawienie średniowiecznych kostiumów i gustownego wystroju z nowoczesnymi elementami tworzy ciekawy dysonans podkreślający absurdalny wymiar przygody protagonisty. Co więcej, to właśnie w scenach finałowych jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki fabuła nabiera sensu, udanie grając na emocjach widza. Motyw z gigantami zaś to zagrywka jak żyw przypominająca Gilliama z najlepszych lat. Szkoda tylko, iż magia reżysera przebija się dopiero przed samymi napisami końcowymi.
Z rewelacyjnej kreacji Jonathana Pryce’a co rusz przebija duch Robina Williamsa. Szlachetny gieroj ogarnięty szaleństwem walczy z wyimaginowanymi bestiami niczym Parry z "Fisher Kinga". Doświadczonemu koledze z planu dzielnie dotrzymuje kroku Adam Driver, którego postać przechodzi diametralną metamorfozę.
Pod względem czysto reżyserskim "Człowiek…" oferuje wszystkie zagrywki typowe dla Gilliama. Klarowne ujęcia przeplatają się z kadrami ustawionymi pod ostrym kątem; te ostatnie z kolei dodają nutki szaleństwa irracjonalnym zachowaniom Don Kichota. Nie sposób pominąć również cudownej ścieżki dźwiękowej spod ręki Roque Bañosa. Znakomicie dobrane kompozycje podkreślają dramaturgię towarzyszącą szaleńczej krucjacie dwóch towarzyszy z przypadku. Oprawa muzyczna sprawia też, iż końcowa sekwencja w zamku ma tak mocny przekaz niemalże wyciskający łzy z oczu widza.
Pomimo całej mojej sympatii wobec Gilliama, nie jestem w stanie ocenić jego nowego dzieła jako udanego. Piękna końcówka nie usprawiedliwia nudy wiejącej z ekranu przez blisko półtorej godziny. Do przewidzenia było, że 25 lat okresu produkcyjnego nijak nie przełoży się pozytywnie na finalny rezultat. Z jednej strony jestem rad, iż "Człowiek…" w ogóle ujrzał światło dzienne, z drugiej jednak po cichu liczyłem na powrót Gilliama do wysokiej formy. Niestety, najwyraźniej po wejściu w nowe millennium twórca zatracił iskrę bożą i nic nie wskazuje na to, by miał ją kiedykolwiek odzyskać. Film do zobaczenia głównie z kronikarskiego obowiązku.
Ogółem: 5/10
W telegraficznym skrócie: długo wyczekiwany projekt Pana Gilliama nie dorasta do pięt najlepszym dziełom reżysera; tytuł ambitny w założeniach, ale przeciętny w wykonaniu; świetne kreacje Pryce'a i Drivera odrobinę podnoszą walory filmu; niestety, przejmująca końcówka nie ratuje całości; pozostaje jedynie mieć nadzieję, że Gilliam jeszcze pokaże kinomanom na co go stać.
Toby (Adam Driver) to odnoszący sukcesy twórca reklam, który ma serdecznie dość nabzdyczonego do granic możliwości show biznesu. W wyniku splotu nieoczekiwanych zdarzeń, młody filmowiec trafia z planu zdjęciowego do zabitej dechami wioski w samym sercu Hiszpanii. Reżyser poznaje tam starego i doświadczonego życiem mężczyznę, który podaje się za… Don Kichota (Jonathan Pryce). Skonfundowany młodzieniec postanawia wyruszyć wraz z błędnym rycerzem na szaloną wyprawę, w wyniku której zarówno Toby jak i szlachetny mąż zacieśnią więzy nieprawdopodobnej przyjaźni…
Uwielbiam styl starego Gilliama z lat 90. W najlepszych swoich dziełach utalentowany wizjoner kina potrafił bezbłędnie łączyć motywy szaleństwa z surrealistycznymi historiami. Niestety, obecnie mistrz absurdu zatracił najwyraźniej swobodę, która charakteryzowała go przez tyle lat twórczości. Ku mojej rozpaczy, "Człowiek, który zabił Don Kichota" jest pozycją dość toporną, przekombinowaną i momentami zwyczajnie nudną.
Początek produkcji zapowiada się nad wyraz ciekawie. Kompozycja filmu w filmie jest niczym ironiczny komentarz odnośnie mechanizmów Fabryki Snów tak znienawidzonej przez samego Gilliama. Nostalgiczna wyprawa do przeszłości, w którą wyrusza główny bohater, to także i manifestacja tęsknoty za klasycznymi dziełami X muzy. Niestety, wraz z początkiem przygody nowej inkarnacji Sancho Pansy i samozwańczego Don Kichota, cała linia fabularna mocno się rozmywa. Kolejne absurdalne wydarzenia tasują świat rzeczywisty z wyimaginowanym, przez co prosta w gruncie rzeczy historia zatraca klarowność. Środek filmu dłuży się niemiłosiernie, obfitując w raczej niezbyt zajmujące wydarzenia.
Z drugiej strony recenzowany tytuł broni się perfekcyjnie zrealizowaną sekwencją końcową mającą miejsce w starodawnym zamczysku. Zestawienie średniowiecznych kostiumów i gustownego wystroju z nowoczesnymi elementami tworzy ciekawy dysonans podkreślający absurdalny wymiar przygody protagonisty. Co więcej, to właśnie w scenach finałowych jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki fabuła nabiera sensu, udanie grając na emocjach widza. Motyw z gigantami zaś to zagrywka jak żyw przypominająca Gilliama z najlepszych lat. Szkoda tylko, iż magia reżysera przebija się dopiero przed samymi napisami końcowymi.
Z rewelacyjnej kreacji Jonathana Pryce’a co rusz przebija duch Robina Williamsa. Szlachetny gieroj ogarnięty szaleństwem walczy z wyimaginowanymi bestiami niczym Parry z "Fisher Kinga". Doświadczonemu koledze z planu dzielnie dotrzymuje kroku Adam Driver, którego postać przechodzi diametralną metamorfozę.
Pod względem czysto reżyserskim "Człowiek…" oferuje wszystkie zagrywki typowe dla Gilliama. Klarowne ujęcia przeplatają się z kadrami ustawionymi pod ostrym kątem; te ostatnie z kolei dodają nutki szaleństwa irracjonalnym zachowaniom Don Kichota. Nie sposób pominąć również cudownej ścieżki dźwiękowej spod ręki Roque Bañosa. Znakomicie dobrane kompozycje podkreślają dramaturgię towarzyszącą szaleńczej krucjacie dwóch towarzyszy z przypadku. Oprawa muzyczna sprawia też, iż końcowa sekwencja w zamku ma tak mocny przekaz niemalże wyciskający łzy z oczu widza.
Pomimo całej mojej sympatii wobec Gilliama, nie jestem w stanie ocenić jego nowego dzieła jako udanego. Piękna końcówka nie usprawiedliwia nudy wiejącej z ekranu przez blisko półtorej godziny. Do przewidzenia było, że 25 lat okresu produkcyjnego nijak nie przełoży się pozytywnie na finalny rezultat. Z jednej strony jestem rad, iż "Człowiek…" w ogóle ujrzał światło dzienne, z drugiej jednak po cichu liczyłem na powrót Gilliama do wysokiej formy. Niestety, najwyraźniej po wejściu w nowe millennium twórca zatracił iskrę bożą i nic nie wskazuje na to, by miał ją kiedykolwiek odzyskać. Film do zobaczenia głównie z kronikarskiego obowiązku.
Ogółem: 5/10
W telegraficznym skrócie: długo wyczekiwany projekt Pana Gilliama nie dorasta do pięt najlepszym dziełom reżysera; tytuł ambitny w założeniach, ale przeciętny w wykonaniu; świetne kreacje Pryce'a i Drivera odrobinę podnoszą walory filmu; niestety, przejmująca końcówka nie ratuje całości; pozostaje jedynie mieć nadzieję, że Gilliam jeszcze pokaże kinomanom na co go stać.
Moja ocena:
5
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Człowiek, który zabił Don Kichota (2018)
Bandyci naszych czasówKiedy Terry Gilliam wchodził na plan "Człowieka, który zabił Don Kichota", walkę z wiatrakami miał już... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
