Recenzja filmu

Niebo (2002)

Alfred Hitchcock powiedział kiedyś, że "film to życie, z którego wymazano ślady nudy". Trudno jest mi się z nim nie zgodzić, jeśli mówimy o tych niezwykłych filmach, które już na zawsze zapamiętujemy. Trudno mi powiedzieć, czy do tej grupy należy "Niebo" w reżyserii Toma Tykwera, którego scenariusz napisał tuż przed śmiercią Krzysztof Kieślowski z Krzysztofem Piesiewiczem. Z jednej strony ciekawie ujęta historia - dla mnie nieco abstrakcyjnej - miłości, a z drugiej trochę wieje przerostem formy nad treścią. Nauczycielka angielskiego, grana przez Cate Blanchett, po nieudanym zamachu terrorystycznym na dealera narkotyków zostaje osadzona w więzieniu. Nieoczekiwanie zakochuje się w niej młody karabinier (świetna rola Giovanniego Ribisi), pełniący funkcję tłumacza w czasie przesłuchań. W imię miłości, która wybucha w nim z oślepiającą siłą, organizuje ucieczkę dziewczyny z aresztu. "Niebo" tylko pozornie wygląda na typową opowieść o miłości i przestępstwie. Dopatrzeć się tu można kilku odniesień do chrześcijańskiej symboliki: wygnania z raju, grzechu pierworodnego, kary. Motyw ucieczki stanowi jedno z najważniejszych momentów w całym filmie. To dzięki tej podróży i pod wpływem nagłego uczucia, Philippa niczym Raskolnikow ze „Zbrodni i kary” dojrzewa do odkupienia swej winy. Podróż pomaga jej uwolnić się od przeszłości, a Filippowi poznać, czym jest prawdziwe uczucie. To wygnanie stanowi jedynie tło ich wewnętrznych przeżyć, które już na zawsze zmieniają ich samych. Choć sama miłość trochę blaknie przy pięknych zdjęciach, to trudno przejść obok niej obojętnie. Mimo wszystko, film ten ciągle bardzo dobrze pamiętam i się nim zachwycam, więc uważam, nie tylko jako fanka Kieślowskiego i Tykwera, że naprawdę warto obejrzeć to dzieło.