Recenzja filmu

Kraina lodu (2013)

W "Pięknej i Bestii"Bellabez chwili namysłu stanęła przed bestią, żeby ratować ojca. W "Pocahontas"indyjska księżniczka ośmieliła się połączyć dwa wrogo nastawione do siebie światy. Zaś w "Mulanie"córka wyręcza ojca i chwyta za broń. Dotychczasowi bohaterowie Disneya ochoczo podejmowali się wyzwań, mimo że wiązało się to z ryzykiem porażki, a nawet z zagrożeniem życia. Właśnie dlatego "Kraina Lodu"stanowimiłą odmianę dla widzów, przyzwyczajonych do poukładanych herosów, którzy zawsze postępują "jak trzeba".

Historia zaczyna się zwyczajnie, czyli od problemów. Elsa mieszka z rodzicamiw królestwie Arendelle i jest starszą siostrą Anny, zafascynowaną jej niezwykłymi zdolnościami. Obie czerpią radość ze wspólnej zabawy, a ich relacje układają się obiecująco. Jednak pewnego dnia Elsa traci panowanie nad sytuacją i przypadkiem rani Annę. Doprowadza to do dystansu między siostrami i odejścia pierwszej córki króla oraz usilnych prób tej drugiej, żeby dojść do porozumienia.


Mimo iż sama fabuła nie zachwyca i momentami się dłuży, urok filmu nie tyle tkwi w samych wydarzeniach, co w bohaterach. To oni sprawiają, że człowiek wytrzymuje tymczasową monotonię. Wszystko dzięki jednej z głównych postaci - Elsy, która odbiega od schematycznego pojęcia tzw. "dobra".O ile Anna zachowuje typowy optymizm i wolę walki, o tyle Elsa rozsypuje się psychicznie i wycofuje z działania. Ośmiela się nawet zostawić królestwow chwili, gdy poddani pokładają w niej największe nadzieje. Takie postępowanie może bulwersować i sugerować skrajny egoizm, lecz Elsa nie jest po prostu "zła". Raczej straciła równowagę i właśnie ta niejednoznaczność przykuwa uwagę.

Drugi plan zachowuje swoją funkcję i nie miesza w fabule. Zabawny bałwanek Olaf to po prostu przyjemny przerywnik. Dzięki niemu możemy od czasu do czasu odetchnąć od poważnego nastroju Elsyi żywiołowej inicjatywy Anny.

Także w przypadku ścieżki dźwiękowej zdarzają się mniej udane wykonania, które niewiele wnoszą do fabuły, a wydłużają oczekiwanie na dalszy ciąg. Utwory śpiewane przez Annę mogą umilić czas i rozweselić, ale raczej nie poruszą do głębi. Niemniej jednak zdarzają się czyste perełki. Niektóre piosenki jak np. "Let It Go" towarzyszą sporym przemianom i pozostają w pamięci na dłużej.