Kazuo Ishiguro to tegoroczny noblista w dziedzinie literatury. W Polsce autor "Okruchów dnia" może być również znany ze swojego krytycznego podejścia do "Czerwonego" Krzysztofa Kieślowskiego, który musiał na festiwalu w Cannes uznać wyższość filmu Tarantino (Brytyjczyk japońskiego pochodzenia był wtedy członkiem jury). W 2010 roku jedną z jego najgłośniejszych powieści "Nie opuszczaj mnie" zekranizował Amerykanin Mark Romanek (autor bardzo niedocenionego thrillera "Zdjęcie w godzinę" z wybitną kreacją Robina Williamsa). Film w intrygujący sposób porusza tematykę poszukiwania nadziei i miłości oraz na nowo definiuje pojęcie człowieczeństwa.
Kathy (Carey Mulligan), Ruth (Keira Knightley) i Tommy (Andrew Garfield) to trójka przyjaciół, która dorasta w Hailsham – elitarnej szkole z internatem znajdującym się w malowniczym miasteczku na prowincji Anglii. Pewnego dnia trójka bohaterów i inne dzieci z Hailsham poznają przerażającą prawdę, że zostali wyhodowani jako klony, których jedynym celem jest bycie dawcą organów dla "pełnoprawnych" ludzi.
W filmie mamy plejadę młodych gwiazd. Carey Mulligan gra jedną z lepszych ról w karierze, Keira Knightley sprawdza się z zupełnie nowym dla siebie repertuarze, a Andrew Garfield dzielnie dotrzymuje kroku swoim koleżankom. Na drugim planie możemy wypatrzyć Domhnalla Gleesona (który obecnie gra już, w co drugimi anglojęzycznym filmie), Sally Hawkins, której wątek aż się prosił o rozbudowanie oraz Andreę Riseborough i Charlotte Rampling ze starszego pokolenia.
Podobnie jak "Okruchy dnia", "Nie opuszczaj mnie" jest zrealizowane w konwencji angielskiego dramatu kostiumowego. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Romanek pokazuje nam przerażającą dystopijną wizję, w której ludzi dzieli się na kategorię i wyznacza prawo do życia. Choć to filmowa fikcja, to niestety bardzo realna i możliwe, że nie tak odległa. To, co definiuje dobre dzieło z gatunku science-fiction to fakt, że za fasadą fantastycznej otoczki twórcy potrafią ukazać jakąś prawdę o naszym świecie. Scenarzyście Alexowi Garlandowi udaję się ta trudna sztuka, z resztą ambitne kino science-fiction jest znakiem rozpoznawczym twórcy "Ex Machiny".
Od strony wizualnej "Nie opuszczaj mnie" prezentuje się wyśmienicie. Chłodny, zachowawczy klimat z nutką nostalgii przypomina połączenie kina James Ivory'ego z antyutopijnym światem Orwella. Niestety wątek melodramatyczny nieco kuleje. Szkoda, że historia za bardzo skupiła się na trójkącie miłosnym zamiast na dystopijnej wizji Ishiguro. W filmie brakuje również choćby najdrobniejszego przejawu buntu. Bohaterowie, mimo że znają swój tragiczny los, to nawet nie próbują wyjść mu naprzeciw i zrobić wyłom w patologicznym systemie.
Obraz Marka Romanka to skromne, ale ambitne dzieło science-fiction, które jest ciekawą alternatywą dla wszystkich współczesnych adaptacji komiksów, sequeli i innych remake'ów. Stylistycznie dopieszczone i solidnie zagrane kino, gdzie liczy się efektywność, a nie efektowność to prawdziwa gratka dla wszystkich kinomanów.
Kathy (Carey Mulligan), Ruth (Keira Knightley) i Tommy (Andrew Garfield) to trójka przyjaciół, która dorasta w Hailsham – elitarnej szkole z internatem znajdującym się w malowniczym miasteczku na prowincji Anglii. Pewnego dnia trójka bohaterów i inne dzieci z Hailsham poznają przerażającą prawdę, że zostali wyhodowani jako klony, których jedynym celem jest bycie dawcą organów dla "pełnoprawnych" ludzi.
W filmie mamy plejadę młodych gwiazd. Carey Mulligan gra jedną z lepszych ról w karierze, Keira Knightley sprawdza się z zupełnie nowym dla siebie repertuarze, a Andrew Garfield dzielnie dotrzymuje kroku swoim koleżankom. Na drugim planie możemy wypatrzyć Domhnalla Gleesona (który obecnie gra już, w co drugimi anglojęzycznym filmie), Sally Hawkins, której wątek aż się prosił o rozbudowanie oraz Andreę Riseborough i Charlotte Rampling ze starszego pokolenia.
Podobnie jak "Okruchy dnia", "Nie opuszczaj mnie" jest zrealizowane w konwencji angielskiego dramatu kostiumowego. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Romanek pokazuje nam przerażającą dystopijną wizję, w której ludzi dzieli się na kategorię i wyznacza prawo do życia. Choć to filmowa fikcja, to niestety bardzo realna i możliwe, że nie tak odległa. To, co definiuje dobre dzieło z gatunku science-fiction to fakt, że za fasadą fantastycznej otoczki twórcy potrafią ukazać jakąś prawdę o naszym świecie. Scenarzyście Alexowi Garlandowi udaję się ta trudna sztuka, z resztą ambitne kino science-fiction jest znakiem rozpoznawczym twórcy "Ex Machiny".
Od strony wizualnej "Nie opuszczaj mnie" prezentuje się wyśmienicie. Chłodny, zachowawczy klimat z nutką nostalgii przypomina połączenie kina James Ivory'ego z antyutopijnym światem Orwella. Niestety wątek melodramatyczny nieco kuleje. Szkoda, że historia za bardzo skupiła się na trójkącie miłosnym zamiast na dystopijnej wizji Ishiguro. W filmie brakuje również choćby najdrobniejszego przejawu buntu. Bohaterowie, mimo że znają swój tragiczny los, to nawet nie próbują wyjść mu naprzeciw i zrobić wyłom w patologicznym systemie.
Obraz Marka Romanka to skromne, ale ambitne dzieło science-fiction, które jest ciekawą alternatywą dla wszystkich współczesnych adaptacji komiksów, sequeli i innych remake'ów. Stylistycznie dopieszczone i solidnie zagrane kino, gdzie liczy się efektywność, a nie efektowność to prawdziwa gratka dla wszystkich kinomanów.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Nie opuszczaj mnie (2010)
Porażająca realnością dystopiaO Kazuo Ishiguro mówi się, że to pisarz ze wzajemnością zakochany w kinie. Jego powieść "Okruchy dnia"... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
