Las, lekka mgła i opuszczona polana, na której odpoczywa para kochanków - on nagi, ona przyodziana w biel. Za chwilę błogą ciszę przerwie wystrzał z pistoletu - zazdrosny mąż pozbawi życia swoją niewierną żonę, jej kochanka, a następnie... samego siebie. Jedynym świadkiem tych zdarzeń stanie się jego kilkuletnia córka Marialé, obserwująca wszystko z ukrycia...
Ten świetnie nakręcony prolog (co za gra promieni słonecznych!), wydawać by się mogło, zwiastuje jakieś nieprzeciętne arcydzieło nurtu włoskiego giallo. Jednakże później, dostajemy już coś zupełnie innego i o wiele mniej ciekawego... Mija trzydzieści lat, Marialé, wraz z mężem, wyprawia przyjęcie dla dawnych znajomych. Pozornie znający sie nawzajem ludzie, ogromna stara posiadłość i rodzinny sekret... Pani domu wdziewa na siebie białą suknię matki, czujny i nieufny stróż spuszcza z łańcucha groźne psy. A biesiadnicy, jeden po drugim, zaczynają ginąć w dziwnych okolicznościach...
Mamy tu więc schemat, znany chyba wszystkim z powieści Agathy Christie "Dziesięciu Małych Murzynków/Żołnierzyków". Dostrzegalna jest także inspiracja kultowym dziełem Mario Bavy (takze opartym na modelu z kryminału Christie) "5 Bambole per la luna d'agosto" nakręconego zaledwie 2 lata wcześniej od "White dress for Marialé". Zarówno historia, sposób jej prowadzenia, zarysy postaci, jak i cała otoczka wizualna - kostiumy, kolory i elementy wystroju wnętrz - przywodzą na myśl dokonanie włoskiego mistrza. Niestety, o ile dostajemy tutaj nieco więcej przemocy, a morderstwa są niemal dokładnie ukazane, to nie wywołują prawie żadnych emocji no i czeka się na nie zdecydowanie za długo. Pojawiają się dopiero po godzinie (!) trwania filmu, poprzedzone zupełnie nieistotnymi elementami "akcji" - spostrzeżeniami politycznymi gości, wybieraniem kostiumów, parodię Ostatniej Wieczerzy (ach ci niepokorni Włosi) oraz tańce człowieka-Wielkiego Ptaka z Ulicy Sezamkowej... O żadnym napięciu nie ma mowy, chyba że ktoś przestraszy się osnutych pajęczynami manekinów w piwnicy (kolejne nawiązanie do twórczości Bavy!).
Fabuła, prezentuje się dość skromnie, by nie powiedzieć słabo. Finał, według mnie dość przewidywalny, ale świetnie nakręcony i zaprezentowany, podobnie jak prolog, o którym już była mowa. Oprócz wspaniałych zdjęć, mamy także pasującą ścieżkę dźwiękową pióra mistrza w swym fachu - Bruna Nicolaiego. Uwagę zwraca też, grająca bardziej włosami i nogami, niż twarzą, Ida Galli w roli głównej. Co ciekawe, napisach początkowych filmu występuje pod pseudonimem (?) "Evelyn Stewart". Jako Marialé wypada nieźle, podobnie jak cały film - traktowany oczywiście niezbyt serio.
Ten świetnie nakręcony prolog (co za gra promieni słonecznych!), wydawać by się mogło, zwiastuje jakieś nieprzeciętne arcydzieło nurtu włoskiego giallo. Jednakże później, dostajemy już coś zupełnie innego i o wiele mniej ciekawego... Mija trzydzieści lat, Marialé, wraz z mężem, wyprawia przyjęcie dla dawnych znajomych. Pozornie znający sie nawzajem ludzie, ogromna stara posiadłość i rodzinny sekret... Pani domu wdziewa na siebie białą suknię matki, czujny i nieufny stróż spuszcza z łańcucha groźne psy. A biesiadnicy, jeden po drugim, zaczynają ginąć w dziwnych okolicznościach...
Mamy tu więc schemat, znany chyba wszystkim z powieści Agathy Christie "Dziesięciu Małych Murzynków/Żołnierzyków". Dostrzegalna jest także inspiracja kultowym dziełem Mario Bavy (takze opartym na modelu z kryminału Christie) "5 Bambole per la luna d'agosto" nakręconego zaledwie 2 lata wcześniej od "White dress for Marialé". Zarówno historia, sposób jej prowadzenia, zarysy postaci, jak i cała otoczka wizualna - kostiumy, kolory i elementy wystroju wnętrz - przywodzą na myśl dokonanie włoskiego mistrza. Niestety, o ile dostajemy tutaj nieco więcej przemocy, a morderstwa są niemal dokładnie ukazane, to nie wywołują prawie żadnych emocji no i czeka się na nie zdecydowanie za długo. Pojawiają się dopiero po godzinie (!) trwania filmu, poprzedzone zupełnie nieistotnymi elementami "akcji" - spostrzeżeniami politycznymi gości, wybieraniem kostiumów, parodię Ostatniej Wieczerzy (ach ci niepokorni Włosi) oraz tańce człowieka-Wielkiego Ptaka z Ulicy Sezamkowej... O żadnym napięciu nie ma mowy, chyba że ktoś przestraszy się osnutych pajęczynami manekinów w piwnicy (kolejne nawiązanie do twórczości Bavy!).
Fabuła, prezentuje się dość skromnie, by nie powiedzieć słabo. Finał, według mnie dość przewidywalny, ale świetnie nakręcony i zaprezentowany, podobnie jak prolog, o którym już była mowa. Oprócz wspaniałych zdjęć, mamy także pasującą ścieżkę dźwiękową pióra mistrza w swym fachu - Bruna Nicolaiego. Uwagę zwraca też, grająca bardziej włosami i nogami, niż twarzą, Ida Galli w roli głównej. Co ciekawe, napisach początkowych filmu występuje pod pseudonimem (?) "Evelyn Stewart". Jako Marialé wypada nieźle, podobnie jak cały film - traktowany oczywiście niezbyt serio.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
