Każdy odcinek tego serialu to odrębna nowela opowiadająca całkiem inną historię. Łączy je ze sobą raczej tylko jakiś subtelnie wetknięty easter egg, ale przede wszystkim społeczno-obyczajowy problem, który poruszają. Problem związany z rozwojem cywilizacji i społeczeństwa, który przez twórców przedstawiony jest raczej w sposób negatywny. Tak więc w jednym z odcinków ludzie mogą przewijać swoje wspomnienia do dowolnego momentu, a zazdrosny mąż łączy niektóre skrawki w jedną całość i udowadnia zdradę swojej żonie. W innym, twórca wirtualnej rzeczywistości więzi awatary nękających go współpracowników (ich rzeczywiste kopie) w grze komputerowej. Jeszcze inny przedstawia świat, w którym pszczoły zdążyły już wyginąć, a w świat wypuszczone zostały ich elektroniczne odpowiedniki, które są w stanie inwigilować i zabijać. Kolejny przedstawia historię matki, która wszczepia córce implant pozwalający cenzurować nieprzyjemności i śledzić każdy jej ruch; córka w końcu dorasta, a matka nie wyłącza jej "chipa".

Mrożący krew w żyłach Black Mirror wciągnął mnie jak niegdyś "Rodzina Soprano" (9/10), "Breaking Bad" (10/10), "Zadzwoń do Saula" (9/10) czy "Gra o Tron" (jeszcze nieoceniony). To co wspólnego je łączy to po prostu nieodparta chęć oglądania kolejnych odcinków, bo przecież nie fabuła... Ogląda się to mając wrażenie słuchania strasznych historii przy ognisku. Zakochać można się w ciągu jedynie dwóch odcinków, ale - na co należy zwrócić uwagę - każda premiera odcinka zostawia widza z głębokimi refleksjami, a czasami nawet z osłupieniem.