Gdybym miała opisać wszystkie złe rzeczy w piątym sezonie Black Mirror, nie starczyłoby Internetu. Ograniczę się zatem do tych najważniejszych i najbardziej rażących. Moje oceny są skrajnie niskie, ale jeśli coś jest złe lub próbuje mnie oszukać, nie czuję się w obowiązku pochylania się nad tematem i szukania półśrodków.
Przede wszystkim ostatni sezon odbiega od głównej reguły serialu: nowoczesnych technologii jako pretekstu do pokazania natury człowieka i tego, jak przesuwa on granice swojej moralności. A przynajmniej nie w tak futurystycznym wymiarze, jak miało to miejsce w poprzednich sezonach. Historie są tak banalne, że w zasadzie nie mają nic nowego (bo szukamy nowych rzeczy, a nie zdartych klisz) do zaoferowanie. Zestawcie to z „Hated in the nation”, „San Junipero” czy „The National Anthem” – naprawdę trudno uwierzyć, że to ten sam tytuł.

Striking Vipers - 4/10 –wydaje się być najciekawszą propozycją w zestawieniu. Mamy zapadające się w rutynie małżeństwo, w którym o seks trudniej niż o podwyżkę w typowym polskim przedsiębiorstwie. I grę vr, która w końcowej konkluzji ma być remedium na całe zło. Jeśli tak działa życie, to wszystko do tej pory robiliśmy źle. Orientacja seksualna jest tutaj jedynie przykładem – oczywiście bardzo jaskrawym, ale dzięki temu spełniającym swoją funkcję. Problem w tym, że nie umiem kupić tej historii. Może dlatego, że nie spędziłam połowy życia na grach. Ale przecież dobrze skonstruowana historia nie wymaga od nas posiadania konkretnych doświadczeń, żeby ją zrozumieć – moc konstrukcji tkwi w transferze emocji. Tak działa całe kino (i sztuka w ogóle). Całość wieńczy niemałe uproszczenie – w zasadzie problem rozpływa się w powietrzu. Wystarczy tylko podzielić się kalendarzem – dziś ty się bzykasz w wirtualnej rzeczywistości, a ja w realnym barze. Dziecko zrobimy sobie po drodze. Czy kompromis nie jest sztuką przetrwania związków/relacji od tysięcy lat? Nihil novi. Pytanie jak długo coś takiego przetrwa, jaki jest cel, jakie konsekwencje? Takie rzeczy są dużo bardziej mroczne i nie kończą się grillem z rodziną i znajomymi. Ktoś na forum zwrócił uwagę na pornografię w grach i może pójście z tematem w tę stronę uratowałoby tę historię – nadało jej charakteru. A może byłoby to zbyt oczywiste. Nie wiem. Wiem, że jest tu jakieś uproszczenie, które może funkcjonować jako samodzielny byt, ale mówimy tu o Black Mirror! Produkcji, która miała być (i była) przełomowa, a nie zajmować się odgrzewanie wczorajszych kotletów.

Smithereens - 2/10 – odcinek, który z pozoru miał największy potencjał w kontekście rozważań na temat odpowiedzialności i wolności. Kto ponosi odpowiedzialność w dzisiejszym świecie (nie chodzi tylko o smartfony, social media – przecież równie dobrze podciągnąć możemy pod to przemysł tytoniowy, alkoholowy czy pakowanie wszystkiego w plastiki)? Wynalazca, wielkie korporacje sprzedające produkty czy może jednak ostatnie ogniowo tego łańcucha, czyli odbiorcy?
Niestety wyszła z tego efekciarska historyjka z potwornie żenującym zwrotem akcji. Przedstawienie CEO wielkich koncernów jako ofiar nic nie wiedzących o tym, co się dzieje dookoła, jest zwyczajnie amoralne i nie powinno mieć nigdy miejsca. Jak widać rosyjska propaganda ma silną konkurencję w postaci propagandy kapitalistycznej. Zerowy szacunek do inteligencji widza.

Rachel, Jack and Ashley Too - 1/10 – o tym odcinku w zasadzie nie ma sensu pisać - z szacunku do liter. To bajka dla nastolatków, z woltami i kalkami na najniższym poziomie. Nie wiem jaki był cel tej historii? Pokazanie fasadowości sukcesu? Słyszeliśmy o tym milion razy. Znamy to z własnych życiorysów. Gagi, dialogi, postaci – wszystko tutaj opiera się na bardzo prostym i sztywnym schemacie. Cały odcinek to korowód żenujących odczuć i całkowitej utraty wiary w lepsze jutro dla tej kiedyś jakże wybitnej produkcji.