Wiele się spodziewałam po tej dramie, a dostałam znacznie więcej! Pięcioro przyjaciół z rocznika 1971 wraz z rodzinami na przemian dostarczało wzruszeń i bawiło do łez. Doskonale napisane, wyraziste postacie, borykające się z problemami dnia codziennego, na bardzo solidnym tle społecznym (strajki studenckie, wyż w szkołach, recesja, zmiany prawa - w tym jednego bardzo dla mnie zaskakującego, które mogło unieszczęśliwić dwoje bohaterów). Cudowne trzy ahjummy, prawdziwe Matki Koreanki, tak bardzo kochające swoje dzieci i pragnące dla nich lepszego życia. Cudowna, wieloletnia przyjaźń czterech chłopaków i mocno postrzelonej dziewczyny, którzy jeszcze jako 18-latkowie śpią pod jedną kołdrą i nikt nie widzi w tym niczego dziwnego... ba, w tym nie ma nic dziwnego! A na dokładkę olśniewający uśmiech Bo-guma w roli, która wystrzeliła w kosmos jego popularność. [ #TeamTaek, oczywiście ;)]