co za szczęście, że, jeśli chodzi o produkcje Disneyowskie, moje dzieciństwo upłynęło na Królu Lwie, Księdze Dżungli i Myszce Miki. Król Lew wyciskał łzy ze wzruszenia. Co prawda na Hanie Montanie też chce mi sie płakać, ale z zupełnie innego powodu, chyba wiadomo z jakiego ;)
Któregoś dnia wyszło tak, że odpaliłam Disney Channel. Leciało to gówno, próbowałam oglądać i ani to śmieszne, ani fajne, ani w ogóle jakieś tam pozytywne. Zwykła pasza dla nastolatek z niewielkimi możliwościami intelektualnymi. O''aktorstwie'' już nie wspomnę. Wygląda to jak przedstawienie na apelu w gimnazjum.
Wydaje mi się to epicko absurdalne, że przez te.. 10,5 lat wytwórnia Disney tak podupadła na inwencji twórczej. Mieli oni w zwyczaju tworzyć cudowne produkcje, wzruszające, mądre, z barwnymi, śmiesznymi postaciami dla całej rodziny. Moja mama nawet dzisiaj prosi mnie co parę lat''a może włącz Króla Lwa, obejrzymy sobie, taki ładny film''. A dzisiaj to już rzygać się chce.. Skoro wśród społeczeństwa są plastiki, poprostu sweet idiotki z galerii, łykające taki shit jak Montana to czemu wszystkie Disneyowskie produkcje są zaadresowane właśnie do nich? Rozumiem, że twórcy filmów z D. chcieli być nieco bardziej młodzieżowi, ale nie wyszło, bo, niestety, stworzyli potwora.
Walt zapewne przewraca się w grobie.