W dużym stopniu się z tobą zgadzam: dalszych części cyklu powieści nie czytałam, więc nie wiem czy Roger na papierze też był tak nieciekawie poprowadzony co przełożyło się na ekran. Bree z tego co pamiętam była bardzo rozżalona poznając przeszłość matki i w ogóle jakaś buntownicza, więc jej się nie czepiam- chyba miała być w zamierzeniu irytującą nastolatką :) Jedynym usprawiedliwieniem jakie przychodzi mi do głowy które mogło przyświecać twórcom była chęć pokazania- nazwijmy to- nieodnalezienia się w innych czasach przez Rogera. I o ile mi się to podobało do pewnego momentu (w końcu: halo, to 200 lat: inne stroje, sposób podróżowania, polowania, konserwowania żywności, zwyczajów, zabobonów, walki, brutalności itd. a Claire i Bree po prostu nie strzelały tutaj żadnych gaf w tej materii), to później nieuczenie się na błędach i to ciągłe narzekanie że się do niczego nie nadaje nic z tym nie robiąc (zwłaszcza przy polowaniach), wkurzało. I naprawdę mocno starałam się go polubić, ale chyba jeszcze przez brawurę Jamie'go, Roger wypada mega blado :(

Cóż no człowiek prawie umarł. Myślę, że też byś to przeżywała gdybyś miała zginąć a jednak nie zginęłaś. Twórcy dobrze przedstawili to co przeżywał. Podobnie było to opisane w książce.

On mnie prywatnie strasznie irytuje od samego początku... Niby taki dobry facet, wychowany w pacyfizmie, a jednak ciągle przejawia swój despotyzm. Najpierw gdy się jej oświadcza pokazuje, że jest zaborczy, potem po zrękowinach mówi jej że skoro już jest jego to ma go słuchać, bo tak to działa przecież, potem stwierdza, że nie chce jej dziecka, bo została zgwałcona (jakoś nie poczuwa się do odpowiedzialności, że samotną kobietę porzucił w dokach w XVIII w w nocy), potem wraca i ma pretensje, że Jamie jest dla niego surowy... Facet nie poczuwa się do żadnej odpowiedzialności. Siedzi i śpiewa piosenki, bo w tym jest dobry... Siedzi w XVIII w i ma problem skarpetkę sobie zacerować, czy co tam powinien umieć...

magdaxd w punkt!

Dobre podsumowanie!