Zanim o serialu to zacznę trochę politycznie, ale czytając większość opinii nigdy bym nie sięgnął po ten serial. Teraz już nie tylko w telewizji widzę jak podzielone jest nasze społeczeństwo i jak osoby, które nie mają pojęcia z czym się zetknęły wygłaszają swoje opinie. To jakby wejść do muzeum i narzekać, że tam same stare obrazy na ścianach wiszą, a namalowani ludzie jacyś brzydsi i gorzej ubrani...
Urzekły mnie też głosy te bardziej merytoryczne. Typu, że wąż nie lata albo, że taka technologii, a ubrani jak w średniowieczu, albo, że przelecieli statkiem przez magmę we wnętrzu planety... Jeśli ktoś nie wyczuł klimatu w pierwszych trzech odcinkach (podobno najlepszych, chociaż ja wszystkie obejrzałem z równym zaciekawieniem) to powinien odpuścić sobie ten serial. Dlaczego? Bo widać fantastyka naukowa nigdy nie będzie jego (lub jej) konikiem. Pewnie takie osoby z równą zaciętością czepiają się fabuły w produkcjach o Transformersach, przygodach Batmana, Spidermana czy Supermana. Co więcej właściwie to bez sensu porównywać, bo tam to się dopiero dzieje, a świat jest taki kolorowy, fabuła zrozumiała, bohaterowie jakby ładniejsi...
Dlatego bardzo się cieszę, że nazwisko Ridleya Scotta przyciągnęło moją uwagę i mogłem skosztować tej wspaniałej historii. Co więcej nie mogę się doczekać jej kontynuacji.
Tym, którzy planują wylewać na mnie hejty polecam trochę prawdziwego SF takich autorów jak Philipa K. Dicka, Arthura C. Clarka, Isaaca Asimova czy naszego Stanisława Lema. Bez zaliczenia kilku obowiązkowych lektur nie dziwię się, że są osoby, które myślą, że wszystkie światy są wierną kopią Ziemii.
Wracając do serialu. Po każdym dobrym filmie powinien zostawać niedosyt i długa lista pytań. W tym przypadku nie jest inaczej. Sam obecnie walczę z własnym deficytem wiary, więc temat religijności oraz sposób jego filmowego przedstawienia uruchomił u mnie nowe przemyślenia. I tak właśnie powinno być. To nie jest kolejny komercyjny filmik kinowy, przy którym jedyny niedosyt pojawia się wtedy, gdy w połowie seansu zabraknie popcornu. I takie rzeczy warto doceniać w obecnych czasach. Zwłaszcza, gdy ktoś już dał radę i wytrzymał do końca. Jednak po obejrzeniu powinien go dopaść natłok pytań typu: co będzie dalej (chociaż to oklepane)?, kiedy wąż zalęgł się w brzuchu androida?, czy ten wąż jest potomkiem tych wielkich, po których zostały szkielety, a jeśli tak to dlaczego wyginęły?, czy Marcus faktycznie widział żołnierzy i statek ateistów? skąd się wzięli człekokształtni na tej planecie? i ostatnie, najważniejsze pytanie... czy faktycznie słyszeli głos Sola?
Oczywiście pytań są tysiące, ale fajnie jakby każdy z nas zadał ich sobie chociaż po kilka. Wewnętrzna próba odpowiedzi jest jakby przedłużeniem samej opowieści, tyle tylko, że to my wirtualnie łapiemy za pióro i piszemy nam wygodną kontynuację historii.
Nie wiem jak Wy, ale ja sam się coraz częściej łapię na tym, że konsumpcyjny tryb życia powoduje, że jakichkolwiek pytań pojawia się coraz mniej. A to bardzo źle, bo zaczynamy zgadzać się z tezami poprzedników, a pytań nie zadajemy, bo wszystkie zostały już zadane...
Jeśli kogoś zmotywowałem do przemyśleń lub pobudziłem kreatywną ciekawość to zapraszam do dyskusji. Jeśli nie to trudno. W końcu wszyscy nie mogą być wyznawcami jednego boga... ;)