Dwoje

Z ciemnego tła wyłaniają się najpierw dłonie, potem splecione sylwetki postaci kobiety i mężczyzny w sepii. Para obcuje ze sobą, a przemiany światła i kolorów wskazują na mijające dni i noce oraz pory roku. Uchwycone zarysy faz ruchu sprawiają, że granice między ciałami są ruchome. Figury postaci ustępują abstrakcyjnym, pełnym ekspresjiZ ciemnego tła wyłaniają się najpierw dłonie, potem splecione sylwetki postaci kobiety i mężczyzny w sepii. Para obcuje ze sobą, a przemiany światła i kolorów wskazują na mijające dni i noce oraz pory roku. Uchwycone zarysy faz ruchu sprawiają, że granice między ciałami są ruchome. Figury postaci ustępują abstrakcyjnym, pełnym ekspresji barwnym kompozycjom. W raj bohaterów wkraczają brutalnie ciemne barwy i kształty wojny. Skała, na których opierają się kochankowie, pęka i rozdziela ich. Welon kobiety porywa wiatr. Postaci zastygają w półuścisku, jak gdyby w historii czy czyjejś pamięci. więcej