Relacja
WENECJA 2014: Francuski kontyngent
Filmweb / / 31-08-2014 14:27
Jakub Popielecki i Darek Arest nabrali w Wenecji ochoty na francuskie filmy. Pierwszy z nich obejrzał "Trois coeurs" z Charlotte Gainsbourg i Chiarą Mastroianni, a drugi - "Loin des hommes" z Viggo Mortensenem.
Trzy grzechy
"Trois coeurs" (po polsku "Trzy serca", przetłumaczone nie wiedzieć czemu na "3 Kobiety") można czytać jak przewrotną kontynuację "Przed wschodem słońca" Richarda Linklatera. Film z Ethanem Hawke’em i Julie Delpy doczekał się oczywiście dwóch sequeli, ale reżyser Benoît Jacquot oferuje nam ich alternatywną wersję, czyli: "co by było gdyby?". To historia opowiadana ku przestrodze: nie zawsze można trafić tak szczęśliwie, jak Celine i Jesse. Cóż, nie zawsze można też trafić tak szczęśliwie, jak Richard Linklater.
Jessem i Celine są tu Marc (Benoît Poelvoorde) i Sylvie (Charlotte Gainsbourg). Do ich spotkania dochodzi przypadkiem, kiedy mężczyzna spóźnia się na pociąg i zostaje zmuszony do spędzenia nocy w pewnym francuskim miasteczku. Zaczepiona przez niego na ulicy kobieta niespodziewanie okazuje się chętna do dotrzymania mu towarzystwa. Po wspólnie przegadanej i przespacerowanej nocy para umawia się na spotkanie w Paryżu. W wyniku szeregu zbiegów okoliczności randka nie dochodzi jednak do skutku. Sylvie leczy zawód wyjazdem do Stanów, Marc rzuca się w ramiona innej przypadkowo poznanej kobiety, Sophie (Chiara Mastroianni). Miłość kwitnie i po jakimś czasie zakochani postanawiają wziąć ślub. Może nawet żyliby długo i szczęśliwie, gdyby nie jeden szkopuł, który kiedyś musi wyjść na jaw. Sylvie i Sophie są rodzonymi siostrami.
Jeśli czytając tę ostatnią rewelację, słyszycie w głowie wiercącą dziurę w głowach orkiestrową frazę - coś w rodzaju "duuuuuum" - to wiedzcie, że reżyser też ją usłyszał. W efekcie już pierwszym sekundom filmu towarzyszy właśnie taka - ewidentnie zapowiadająca katastrofę - ilustracja muzyczna. Melodramat opowiedziany jak horror? Byłoby to nawet intrygujące połączenie. Ale autor chyba nie to miał na myśli. Jacquot wykorzystuje dźwięk jako inscenizacyjną łopatę i raz za razem nachalnie dopowiada wszystko posępnym buczeniem smyków. Jakby i tego nie było mało, wprowadza jeszcze narratora, który to tu to tam, ni stąd ni zowąd zaczyna nagle z potoczystym zacięciem relacjonować zmiany w życiu bohaterów. To oczywiście nic, czego nie dałoby się pokazać dużo bardziej subtelnie.
Całą recenzję Jakuba Popieleckiego przeczytacie TUTAJ.
W Algierii, w samo południe
Obraz szkoły zbudowanej w pustynnej scenerii ma w sobie coś z wizji sennej, skonstruowanej wbrew logice, w każdej chwili mogącej rozpłynąć się w powietrzu. Algierscy uczniowie przypominają duchy przywiane z pustyni, które znikają po skończonych lekcjach. Na dziwacznym posterunku tkwi tylko samotny białoskóry nauczyciel, który bez reszty poświęca się utrzymaniu tej fatamorgany przy życiu. O nauczyciela i jego małą utopię zaczyna jednak dopominać się twarda rzeczywistość - posłańcy przyniosą mu wiadomość o pochłaniającej kraj rewolucji i powierzą jego opiece algierskiego więźnia. Jest rok 1954, skolonizowany naród gniewnie upomina się o niepodległość, do bezwzględnego kontrataku rusza dobrze uzbrojona francuska armia, a na linii ognia stają tacy ludzie, jak Daru - urodzony w Algierii syn białych osadników, który służył we francuskiej armii, ale nie ma ojczyzny innej niż Algieria. Z podejrzliwością traktowany zarówno przez miejscowych, jak i przez kolonizatorów.
"Loin des hommes" to western rozegrany w północnoafrykańskiej scenerii, oparty na prozie Alberta Camusa, który obdarzył bohatera podobnym do własnego, kłopotliwym pochodzeniem i krystalicznym systemem wartości. Reżyser dodatkowo wyposażył go w niechętnie używany instynkt zabójcy i charyzmę Viggo Mortensena, tworząc postać o niebezpiecznym stężeniu doskonałości. Historia strażnika, który musi przetransportować swojego więźnia do miejsca, w którym czeka go śmierć, szybko zamienia się w opowieść o ludzkim braterstwie ponad pozornymi podziałami i o trwaniu przy wartościach w czasie wojennego obłędu. W obliczu kataklizmu, hierarchia między mężczyznami zostaje skasowana - Daru i Mahamed stają się swoją podporą, broniąc się przed otaczającym ich szaleństwem. Próbują dojść do celu, nie zbaczając z trasy, którą wyznacza każdemu z nich indywidualny kompas moralny.
Całą recenzję Darka Aresta przeczytacie TUTAJ.
Trzy grzechy
"Trois coeurs" (po polsku "Trzy serca", przetłumaczone nie wiedzieć czemu na "3 Kobiety") można czytać jak przewrotną kontynuację "Przed wschodem słońca" Richarda Linklatera. Film z Ethanem Hawke’em i Julie Delpy doczekał się oczywiście dwóch sequeli, ale reżyser Benoît Jacquot oferuje nam ich alternatywną wersję, czyli: "co by było gdyby?". To historia opowiadana ku przestrodze: nie zawsze można trafić tak szczęśliwie, jak Celine i Jesse. Cóż, nie zawsze można też trafić tak szczęśliwie, jak Richard Linklater.
Jessem i Celine są tu Marc (Benoît Poelvoorde) i Sylvie (Charlotte Gainsbourg). Do ich spotkania dochodzi przypadkiem, kiedy mężczyzna spóźnia się na pociąg i zostaje zmuszony do spędzenia nocy w pewnym francuskim miasteczku. Zaczepiona przez niego na ulicy kobieta niespodziewanie okazuje się chętna do dotrzymania mu towarzystwa. Po wspólnie przegadanej i przespacerowanej nocy para umawia się na spotkanie w Paryżu. W wyniku szeregu zbiegów okoliczności randka nie dochodzi jednak do skutku. Sylvie leczy zawód wyjazdem do Stanów, Marc rzuca się w ramiona innej przypadkowo poznanej kobiety, Sophie (Chiara Mastroianni). Miłość kwitnie i po jakimś czasie zakochani postanawiają wziąć ślub. Może nawet żyliby długo i szczęśliwie, gdyby nie jeden szkopuł, który kiedyś musi wyjść na jaw. Sylvie i Sophie są rodzonymi siostrami.
Jeśli czytając tę ostatnią rewelację, słyszycie w głowie wiercącą dziurę w głowach orkiestrową frazę - coś w rodzaju "duuuuuum" - to wiedzcie, że reżyser też ją usłyszał. W efekcie już pierwszym sekundom filmu towarzyszy właśnie taka - ewidentnie zapowiadająca katastrofę - ilustracja muzyczna. Melodramat opowiedziany jak horror? Byłoby to nawet intrygujące połączenie. Ale autor chyba nie to miał na myśli. Jacquot wykorzystuje dźwięk jako inscenizacyjną łopatę i raz za razem nachalnie dopowiada wszystko posępnym buczeniem smyków. Jakby i tego nie było mało, wprowadza jeszcze narratora, który to tu to tam, ni stąd ni zowąd zaczyna nagle z potoczystym zacięciem relacjonować zmiany w życiu bohaterów. To oczywiście nic, czego nie dałoby się pokazać dużo bardziej subtelnie.
Całą recenzję Jakuba Popieleckiego przeczytacie TUTAJ.
W Algierii, w samo południe
Obraz szkoły zbudowanej w pustynnej scenerii ma w sobie coś z wizji sennej, skonstruowanej wbrew logice, w każdej chwili mogącej rozpłynąć się w powietrzu. Algierscy uczniowie przypominają duchy przywiane z pustyni, które znikają po skończonych lekcjach. Na dziwacznym posterunku tkwi tylko samotny białoskóry nauczyciel, który bez reszty poświęca się utrzymaniu tej fatamorgany przy życiu. O nauczyciela i jego małą utopię zaczyna jednak dopominać się twarda rzeczywistość - posłańcy przyniosą mu wiadomość o pochłaniającej kraj rewolucji i powierzą jego opiece algierskiego więźnia. Jest rok 1954, skolonizowany naród gniewnie upomina się o niepodległość, do bezwzględnego kontrataku rusza dobrze uzbrojona francuska armia, a na linii ognia stają tacy ludzie, jak Daru - urodzony w Algierii syn białych osadników, który służył we francuskiej armii, ale nie ma ojczyzny innej niż Algieria. Z podejrzliwością traktowany zarówno przez miejscowych, jak i przez kolonizatorów.
"Loin des hommes" to western rozegrany w północnoafrykańskiej scenerii, oparty na prozie Alberta Camusa, który obdarzył bohatera podobnym do własnego, kłopotliwym pochodzeniem i krystalicznym systemem wartości. Reżyser dodatkowo wyposażył go w niechętnie używany instynkt zabójcy i charyzmę Viggo Mortensena, tworząc postać o niebezpiecznym stężeniu doskonałości. Historia strażnika, który musi przetransportować swojego więźnia do miejsca, w którym czeka go śmierć, szybko zamienia się w opowieść o ludzkim braterstwie ponad pozornymi podziałami i o trwaniu przy wartościach w czasie wojennego obłędu. W obliczu kataklizmu, hierarchia między mężczyznami zostaje skasowana - Daru i Mahamed stają się swoją podporą, broniąc się przed otaczającym ich szaleństwem. Próbują dojść do celu, nie zbaczając z trasy, którą wyznacza każdemu z nich indywidualny kompas moralny.
Całą recenzję Darka Aresta przeczytacie TUTAJ.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
