Będąc pod silnym wpływem środków odurzających i bez użycia scenariusza, Philippe Garrel w swobodny sposób adaptuje pewne motywy zaczerpnięte z Biblii, unikając jednocześnie konwencjonanych metod konstruowania jakiejkolwiek fabuły. Specyficzne ukazanie postaci Chrystusa i jego towarzyszy przywodzi tutaj na myśl metaforę hippisowskiej kontrkultury lat 60-tych. Stanowi także swoiste odzwierciedlenie osobistego przekonania autorów, iż tworzona przez nich grupa Zanzibar działała niczym religijna sekta, co z kolei znajduje potwierdzenie w odgrywanych przez jej poszczególnych członków rolach: Pierre Clémenti jako Jezus, Zouzou jako dziewica Maria i Maria Magdalena, Philippe Garrel jako apostoł.

Philippe Garrel stwierdził w jednym z wywiadów, że "kino to bracia Lumière plus Freud". "Łoże dziewicy" bez wątpienia zaświadcza o prawdziwości tej maksymy. Zrealizowany z udziałem grupy Zanzibar minimalistyczny, niemal pozbawiony muzyki film to śmiałe połączenie wątków biblijnych z psychoanalityczną teorią kompleksu Edypa. Opowieść Garrela stanowi ponadto wariację na temat koncepcji świętej rodziny, którą w ekranowym świecie tworzą: Jezus, Maryja i Maria Magdalena. W dwie ostatnie postaci wciela się zresztą ta sama osoba – modelka Zouzou, która wkrótce stanie się sławna dzięki głównej roli w "Miłości po południu" Erica Rohmera. "Łoże dziewicy" kreuje popularną wśród hipisowskiej młodzieży wizję Chrystusa jako lewicującego buntownika. Charakteryzujące bohatera poczucie wyobcowania i goryczy pozwala dostrzec w nim duchowe pokrewieństwo z weteranami Maja ’68.