Na północy, południu, wschodzie, zachodzie, zawsze i wszędzie kobiety i mężczyźni mają problemy, którym muszą stawić czoło. Ten film odkrywa w siedmiu epizodach jak oddziałują na siebie kobiety i mężczyźni w Iranie. We wszystkich siedmiu pary mierzą się z uniwersalnymi problemami. Każda część skupia się na jednej dyskusji a aktorzy wcielają się za każdym razem w inną parę, znajdującą się w innych okolicznościach, z innymi problemami. Mężczyzna jest tu reprezentantem tradycyjnego Irańczyka, podczas gdy kobieta zawsze stara się przekroczyć narzucone granice. Aczkolwiek to mężczyzna jest tu ofiarą. Wszystkie idee, które ograniczają jego myślenie, wiążą go za murami wzniesonymi przez społeczeństwo i religię. To kobieta jest tą, która odbywa prawdziwą podróż ku samopoznaniu. Mówi swobodniej, zadaje trudne pytania, nie przestrzega do końca zasad narzuconych przez mężczyzn.
Umiejscowiony w Iranie, gdzie kobiety nie mogą pokazywać swoich włosów czy po prostu śpiewać, film zmaga się także z kontrowersyjnymi tematami, takimi jak cudzołóstwo czy aborcja.

"Beest Anghosht" rozpoczyna niepokojące zbliżenie twarzy kobiety, zwróconej w stronę widza. Jej spojrzenie jest jednocześnie tajemnicze i prowokujące. Bohaterka nic nie mówi, tylko cierpliwie patrzy. Tak, jakby chciała wyjść poza ramy ekranu, by nawiązać bezpośredni, niemal intymny kontakt z odbiorcą. Pojawia się dziwne wrażenie, że to nie my spoglądamy na nią, ale ona obserwuje nas.

[oficjalny opis z festiwalu Era Nowe Horyzonty]

Historia męża i żony pokazana przez reżyserkę poprzez banalne sytuacje, takie jak wspólna jazda przez miasto czy obiad w restauracji. Pozornie błahe dialogi między rezolutną, zmęczoną rolą irańskiej żony kobietą a mężczyzną, który myśli w sposób patriarchalny, zazwyczaj kończą się kłótniami. Męża zaskakują śmiałe poglądy żony, która nie boi się głośno mówić o zdradach, aborcji i seksie. Małżeńskie więzy okazują się fikcją, a małżonkowie dwojgiem ludzi, których nic prawie ze sobą nie łączy, nawet zastraszona, kilkuletnia córka.