Scena jest bardzo długa, ale pokazuje siłę depresji po stracie najbliższej osoby. A jeśli ktoś nie jest wstanie przebrnąć przez scenę z ciastem (czytałam komentarze, nie jesteś sam), to ot, wystarczy przewinąć i już. Potem jest już żywiej, jeśli ktoś nie może znieść dłużyzn. A warto obejrzeć do końca nie zrażając się powolnym początkiem, chociaż to zdecydowanie film dla cierpliwych.

Pisząc "a ty i tak wiesz, że pójdzie to zwymiotować" mówię, że wiem o co chodzi, a że nie umiem oglądać filmów przewijając je, to fakt. Mocno naciągane to pokazywanie siły depresji moim zdaniem.
Ale wrócę do tego filmu i to od początku. Może wczoraj nie miałem dnia na takie kino, nawet na pewno nie miałem. Strasznie mi się podobał format 4:3, bo to tak jakby jakiś taki film zrobiony samemu w domu oglądać.

Nie obejrzałeś filmu do końca, ba nawet nie dotrwałeś do połowy, a mimo to oceniasz... Nieładnie.

Dokładnie, ocenianie filmu, którego się nie widziało, to jest intelektualne dno.

Ta scena i kilka dookoła (w tej części filmu) ma inny cel niż pokazywanie depresji, chociaż one się nie wykluczają. Da się to zrozumieć ale dopiero później.

Sprawdziłem - dokładnie 5 minut :) Ale podczas seansu w ogóle nie czułem, że scena była aż tak długa. W kontekście całego filmu nabiera ona zresztą szczególnego znaczenia - ja w pełni kupuję ten zabieg.