"Wybitna praca kamery, oryginalne i mądrze wyważone kadry – od szerokich, zapierających dech w piersi perspektyw, aż po wymowne, plastyczne, niekonwencjonalne zbliżenia – kuszące zdjęcia i bezbłędne światło na planie tworzą niepowtarzalny klimat tej słodko-gorzkiej historii miłosnej. Jest to klimat jakoby zanurzony w syropie malinowym – niewiarygodna słodycz obrazu przyciąga widza ku sobie niczym silny magnes, zarazem od początku wyczuwa się w tej słodyczy pierwiastki surrealności i oniryzmu; marzenia na poły sennego, a na poły bardzo namacalnego, organicznego, wyrosłego z instynktownych pragnień ludzkich i namiętności. Jest to ten rodzaj wizualnej słodyczy, która nie mdli, a która przeciwnie: fascynuje, ponieważ widz nie ma wątpliwości, że pod miękką, malinową skórą ruchomego obrazu – czai się twardy, kostny dramat. Niespotykanego klimatu filmowej opowieści dopełnia mistrzowska muzyka Gabriela Yareda – czasem sensualna, kołysząca, uwodząca; czasem naiwnie wesoła, bezrefleksyjna jak małe dziecko; czasem drażniąca i pobudzająca, a czasem wirująca jak pijana karuzela albo jak senna, hipnotyczna mara…"

Cała recenzja do przeczytania tutaj - zapraszam: http://tosterpandory.pl/smutek-malowany-na-niebiesko-czyli-recenzja-betty-blue-1 985/