Widzowie i recenzenci tego filmu piszą o: dowcipie Woody Allena, o lekkości Woody Allena o zabawnym tonie Woody Allena. To się oznacza, że oglądaliśmy inne filmy. Ja znalazłem tylko CIĘŻKIE MORALIZATORSTWO i tego tutaj jest pod dostatkiem.

Z pamiętnika reżysera: Pamiętaj widzu:

1. Każde kłamstwo wyjdzie na jaw! (Każde małe kłamstewko i Duże Kłamstwo w tym filmie ma jakieś poważne konsekwencje: czy to „kreatywna księgowość” i przekręty Hala, czy to jego zdrady, czy to zatajenie związku małżeńskiego Louisa C.K. w związku z Ginger, czy to zatajenie wszystkiego przez Jasmin w związku z Dwight’em, czy to ukrycie przed pasierbem faktu wykonania telefonu do FBI.)
2. Pieniądze szczęścia nie dają! (Weź lepiej zaglądnij w rachunki swojego męża, czy aby to bogactwo, nie pochodzi z jakiegoś lewego źródła?)
3. Jak chcesz donieść na mężusia do FBI to się zastanów, czy aby nie skrzywdzisz siebie i będziesz musiał(a) żyć w nędzy w jakimś podłym San Francisco z siostrą-niesiostrą i jej popapranymi kochasiami; czy nie wykończysz Hala (biedak musiał przekupić strażnika, żeby mu przemycił do celi porządny sznur na którym się mógł porządnie powiesić {jak wiemy zwykli i biedni Meksykanie, Murzyni i Polacy wieszają się na zwykłym prześcieradle}); ale także czy nie zranisz Danny’ego, który do końca życia zerwie z tobą wszelki kontakt, nawet gdy się chajtnie, to ci tego nie powie.
4. Nie żyj złudzeniami, bo cię życie kopnie w… cztery litery.
5. Depresja to poważna choroba. Dobrze dobierz leki i nie popijaj je Martini, bo się będą przechodnie na ulicy z ciebie śmiać.

O dzięki Woody Allenie o rozbawienie do łez…

Acha, daję sześć gwiazdek, bo Cate Blanchett w dwóch scenach: gdy tłumaczy swoje życie dwójce dzieci w kawiarni i w ostatniej scenie na ławce, przeszła samą siebie.