Próba z jednej strony udana - film robi duże wrażenie, z drugiej wcale nie - liczne przejaskrawienia skutecznie jego wiarygodność neutralizują, spychając film do kategorii klasy B. Ale to gatunkowość okazuje się właściwym celem.
Początek filmu to kawał sensacyjnego kina, z którym wcześniej reżyser nie miał do czynienia, ale z którym radzi sobie naprawdę dobrze. W ciągu niespełna 15 minut obserwujemy napad przestępców, pościg policyjny, strzelaninę, wreszcie porwanie zakładników, z którymi niekończąca się podróż stanowi podstawę historii. 90% akcji dzieje się w ciasnej przestrzeni pędzącego samochodu, co nadaje filmowi trochę klaustrofobicznego charakteru.
Protagoniści uwięzieni są z antagonistami, co oczywiście samo w sobie stale podsyca napięcie, do tego i wśród bandziorów pojawiają się znaczące konflikty. Przemoc unosi się w powietrzu na każdym kroku, a dramaturgia prawie nigdy nie słabnie. Bava wykorzystuje wszystko, co tylko można wykorzystać do jej wzmocnienia, od utknięcia bohaterów w korku, przez samochodową stłuczkę, po stopniowe upijanie się jednego z przestępców, tego akurat, który jest tym najmniej "kulturalnym". A że jedną z porwanych osób jest atrakcyjna kobieta, to tylko kwestią czasu jest całkowite sterroryzowanie jej.
Obraz brudny i paskudny, kojarzący mi się z co "brzydszymi" dziełami Peckinpaha, 'Nędznymi psami' i 'Dajcie mi głowę Alfredo Garcii'. Tyle, że Bava tylko zachowuje pozory realizmu, a i nie interesują go kwestie egzystencjalne czy moralne. Na pewno byłoby lepiej, gdyby autor w kilku miejscach nie przesadził (z przerysowaniem, nie z drastycznością), ale to ciągle solidny thriller.