Film dwuwarstwowy - mamy tu ciekawie nakreśloną płaszczyznę przygodową, ale zaraz pod nią
odkrywamy bogatą warstwę psychologiczną. Sam motyw można by z pozoru określić mało
oryginalnym – mamy zabieganego biznesmena, który przez katastrofę staje się rozbitkiem na
bezludnej wyspie (spokojnie, więcej nie zdradzę) ;) – ale najważniejszą kwestią filmu jest to, co
rozgrywa się wewnątrz człowieka. Nie ma tu potoku słów, nie ma też zawrotnych zwrotów akcji -
jednak nie sposób się nudzić. Obraz nakreślony jest z dużą dozą realizmu i znajomością
psychologii.

Główny bohater, znajdując się w sytuacji krytycznej - ale także później, wobec całej reszty swego
życia - musi diametralnie przewartościować swój stosunek do świata. Obserwujemy więc kilka
etapów, jakie zachodzą w rozbitku. W pierwszym rzędzie staje przed zadaniem opanowania
podstawowych czynności praktycznych, by w ogóle przeżyć, dalej jednak uwidaczniają się
potrzeby wyższego rzędu – m. in. w dość osobliwej postaci ujawnia się pierwotna postać „homo
religiosus”, potrzeba przebywania wobec „twarzy Innego”, jakby to ujął Levinas. Nie jest to jednak
religijność taka, jak nam się zwykle kojarzy (stąd określiłem ją „osobliwą”). To bardzo ciekawa
kwestia, bo jest podróżą do wnętrza człowieka - tak w aspekcie antropologicznym, jak również
czysto duchowym...

Film pokazuje człowieka drogi, który gdy raz przekroczy pewną granicę, nigdy już nie może wrócić
do tego samego punktu wyjścia. Niejako skazany jest na ciągłe mocowanie się ze swoją
wewnętrzną „wyspą bezludną”, na przekraczanie kolejnych, nieznanych horyzontów. Nie jest w
stanie już funkcjonować tak samo jak kiedyś. Inne jest też jego spojrzenie na czas...