Od kilku lat chciałam zobaczyć ten obraz, ale zawsze zapominałam o nim kiedy był puszczany w TVP. Dzisiaj wreszcie postanowiłam go zobaczyć.
Film jest wspaniały.
Przypomina mi trochę jeden z innych moich ulubionych filmów "Panna Nikt", choć tutaj mamy do czynienia z innymi tematami.
Bardzo podobała mi się gra głównych bohaterek, a także rodziców Tereski. Ogromne brawa dla Pana Zamachowskiego, za którym nigdy nie przepadałam, a tutaj jest genialny.
Podobały mi się zdjęcia, dzięki którym na kilka minut przeniosłam się do polskiego blokowiska. Sama od zawsze mieszkam w domu, więc ten świat jest mi zupełnie obcy. W filmie jest on pokazany bardzo realnie.
Sam film jest cholernie smutny, liryczny, poetycki, ale także mocny, kontrowersyjny, ciężki, przytłaczający i zmuszający do refleksji. Podoba mi się czarno-biała oprawa filmu. Dzięki temu zbliża się on do dokumentu, ale ma także specyficzny klimat.
Uwielbiam filmy psychologiczne i chyba nam, Polakom taki gatunek wychodzi najlepiej.
Film porusza wiele ważnych kwestii. Jednak myślę, że najważniejszą z nich jest to, jak możemy się zmienić pod wpływem otoczenia. Tereska nie miała nigdzie dobrego przykładu, nie wiedziała jakie są dobre wartości, jak powinno się postępować. Świetnie było to pokazane na początku, kiedy Tereska idzie do komunii wśród innych dzieci, słyszymy pieśń, wszystkie dzieci są takie ładne, jeszcze naiwne, ciekawe świata, ale przede wszystkim nie skażone tym złym światem, złym przykładem. Film ukazuje transformację bohaterki od grzecznego, dobrego dziecka do wygadanej, chamskiej, bezwartościowej i nieposiadającej moralności dziewczyny. Choć w moim odczuciu Tereska była dziewczyną wrażliwą, ale także podatną na wzorce innych, nie posiadającą swojego kręgosłupa moralnego. Tutaj chcę też zaznaczyć, że oglądając Tereskę, zauważyłam wiele wspólnych cech z innym, nowym filmem współczesnym, mianowicie "Salą samobójców". Jedyne co dzieli bohaterów to sytuacja rodzinna, tu mamy do czynienia z biedą, patologią, a w nowym filmie mamy dużo kasy, mało zainteresowania ze strony rodziców. Jednak w jednym i drugim mamy metamorfozy bohaterów oraz niezgodę na rzeczywistość, zagubienie, brak wartości. Mogę nawet przyznać, że Tereska ma lepszy obraz psychologiczny bohaterów od Sali.
Przykre jest to, że film pokazuje tylko takie patologie, nie ma tam ani jednego pozytywnego bohatera. Każdy jest w jakiś sposób zły, sprowadzony na złą drogę. A nawet Twój przyjaciel może być Twoim wrogiem.
Całość jest cholernie rzeczywista, prawdziwa, nie ma tutaj udawania, tu wszystko jest szczere do bólu. To chyba największa siła tego filmu. Po tym, jak trochę poczytałam o głównych aktorkach, mam do nich jeszcze większy szacunek za te role. Szkoda, że zmarnowały swój talent, szczególnie główna aktorka.
Najbardziej wzruszający w filmie był moment kiedy Tereska przychodzi do kościoła i widzi dzieci, przygotowujące się do komunii, a z jej oczu płyną łzy. Widziała w tych dzieciach siebie, jeszcze nienauczoną świata, dobrą, radosną, naiwną. Drugim momentem jest scena, w której Tereska opowiada Zamachowskiemu o swoim pierwszym razie. Chciałaby pewnie, żeby tak było, ale niestety jej marzenia i plany nie pokryły się z tym, co dostała, widziała, przeżyła... Całą swoją złość, bezradność, bezsilność, strach, a także niezgodę na rzeczywistość wyładowuje na osobie, która może mogłaby być kimś ważnym w jej życiu, ale nie umiała jej do końca szanować i zrozumieć.
Film obowiązkowy do zobaczenia! Polecam.