Delphine i Carole

Gdy w latach 70. we Francji rozwinął się masowy ruch feministyczny, Delphine Seyrig, gwiazda europejskiego kina występująca u Alaina Resnais, François Truffaut i Luisa Buñuela zaczęła współpracować z niezależną artystką wideo Carole Roussopoulos. Posługując się lekką przenośną kamerą wspólnie dokumentowały uliczne demonstracje i tworzyłyGdy w latach 70. we Francji rozwinął się masowy ruch feministyczny, Delphine Seyrig, gwiazda europejskiego kina występująca u Alaina Resnais, François Truffaut i Luisa Buñuela zaczęła współpracować z niezależną artystką wideo Carole Roussopoulos. Posługując się lekką przenośną kamerą wspólnie dokumentowały uliczne demonstracje i tworzyły eksperymentalne filmy-manifesty. Próbowały wykorzystać radykalny potencjał medium wideo, charakteryzującego się większą dostępnością i natychmiastowością przekazu niż tradycyjne formy filmowe, aby uzyskać dostęp do politycznego głosu oraz poszerzyć pole reprezentacji kobiecych doświadczeń. W 2009 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią Roussopoulos rozpoczęła pracę nad filmem o Seyrig; nieukończony projekt kontynuowała jej wnuczka, tworząc dokument o obydwu artystkach. Callisto McNulty opowiada o okresie ich intensywnego zaangażowania w feministyczny aktywizm, w tym walkę o legalizację aborcji (Seyrig była wśród sygnatariuszek słynnego "Manifestu 343"), prawa pracownic seksualnych i sprzeciw wobec mizoginii w przemyśle filmowym. Ważnym elementem głośnego dokumentu są również role Delphine u Chantal Akerman ("Jeanne Dielman, Bulwar Handlowy, 1080 Bruksela") oraz Marguerite Duras ("India Song"), będące wówczas ważnym precedensem współpracy aktorek i reżyserek. więcej