"Factotum" to idealna pozycja dla reżysera "Historii kuchennych", Benta Hamera. Znów bohaterami są outsiderzy, ludzie nieprzystosowani do życia we współczesnej cywilizacji. Wyobcowani, nieprzystający, inni. Ich życie toczy się innym rytmem, niemal w innym wymiarze. Bohaterowie ci, jak choćby Henry Chinaski, nie mogąc dostosować się do wymagającej konformistycznej uniformizacji cywilizacji, popadają w błędne koło autodestrukcji. Alkohol, brak pracy, brak perspektyw. Totalna abnegacja wszystkiego, co normalne, szanowane, uznane. Z drugiej strony wyraźnie odczuwana potrzeba wykroczenia poza tu i teraz, potrzeba spełnienia się, potrzeba, która - paradoksalnie - nigdy nie będzie mogła być spełniona, gdyż wymagałaby akceptacji świata zewnętrznego. To zaś oznaczałoby porażkę.
W przeciwieństwie do "Historii kuchennych", "Factotum" pozostaje filmem zdecydowanie bardziej ponurym, pesymistycznym. Dla bohaterów nie ma wyjścia. Mogą się albo sprzedać (jak czyni to Jan) lub też pozostać sobą i powoli umierać z przepicia i głodu (jaką to drogę wybiera Henry). Nie ma tu enklawy spokoju, jaką odnajdują bohaterowie "Historii". Zaś sceny komediowe to absurd wynikający z całkowitej negacji świata.
"Factotum" to interesujący film, z bardzo dobrą rolą Matta Dillona (pomimo czasem nazbyt irytującą manierycznych deklamacji z offu) i interesującymi rolami kobiecymi (Taylor i Tomai). Jednak zabrakło mi w nim czegoś, co trudno jest mi nazwać. Jakiejś pointy, emocjonalnej klamry, która spinałaby w całość tę opowieść. Mimo wszystko Hamer potwierdził, że jest dobrym reżyserem i z całą pewnością nie pominę jego następnych projektów.