Klimatyczny film gdzie cztery sceny zwracają szczególną uwagę:

- Walker na dachu z anteną i walizką - wszystko to ukazuje jego kompletne zagubienie i brak kontroli, rzeczywistość go przerosła;

- kiedy Walker podciąga Michelle ku sobie, a ona patrzy na niego jak zahipnotyzowana nie mogąc uwierzyć, że wybrał ratowanie jej zamiast chwytać statuetkę*;

- potwornie żenująca scena wspólnego tańca – jest to tak absurdalnie niezdarne, że chyba najbardziej uświadamia nam jakim człowiekiem naprawdę był Walker i w jakiej sytuacji się znalazł – ani bohater, ani amant, ani agent – tylko desperat;

- Michelle trafiona kulą powtarza „Boli, boli” opiera się o filar i osuwa – jeszcze żyje, jeszcze czuje, chociaż jej opowieść już się kończy – w tej ostatniej chwili, kiedy mów: „I'm cold. I'm cold, Walker. Don't leave me alone” dowiadujemy dlaczego została do końca i czego naprawdę pragnęła – ciepła (wcześniej na moście padły słowa: „You broke your word. You were to keep me with you. I don’t need your money, Walker” – pieniądze od porywaczy były tylko pretekstem by zostać).

Oczywiście takich szczegółów wartych uwagi jest więcej np. scena z misiem, surrealistyczna rozmowa telefoniczna w z ambasadą kiedy urzędnik prosi go by zaczekał bo ma drugi telefon, a Walker ściska krytron, rozmowa na moście i zapięcie kurtki Michell by nie marzła – są to niejako przyprawy do głównego dania. Cały film jest zbudowany wzorcowo.

Biorąc pod uwagę fakt ze u Polańskiego wszystko jest dopracowane zastanawiam się jakie przesłanie zawierają kadry ze śmieciarką na początku i końcu filmu, polska gapa na prawym ramieniu skóry Michelle, oraz bardzo podobne czerwone sukienki obu pań podczas wymiany.

*Pytanie: na necie jest kadr ze sceny w której Michell siega po statuetkę z Walkerem w tle – ale na filmie nie ma tego ujęcia – istnieje jakaś wersja Director's cut?