a niestety jest chwilami tylko usypiający. Nie wywołuje magii, jaką obiecywał. Motyw zwichrowanej osobowości, która gubi się między jawą a marzeniem jest bardzo nośny i można go było lepiej wykorzystać. Niemniej jednak Kathleen Turner, która w wielu filmach kreowała mocne charaktery, jest tu przekonująca jako osoba, która straciła poczucie rzeczywistości. Poza tym niektóre sceny mają pewien mroczny urok, do czego przysłużyła się na pewno kontemplacyjna, nieco niepokojąca muzyka Maurice'a Jarre'a.