jak zakochał się w innej to pozbył się swojej lali i to w dość drastyczny sposób.

Ok żartuję, film świetny, zabawny, ale trochę też smutny, ze świetną grą aktorską. Ryan jak zwykle bardzo wiarygodny w roli ciapowatego odludka, ale na uwagę zasługują też aktorzy grający brata i bratową Larsa (Emily Mortimer coraz bardziej mi się podoba ta aktorka) i zakochaną w nim dziewczynę. Film ma swój niepowtarzalny, ciepły klimat, bardzo dobrze podkreślony przez muzykę.
Ja jeszcze długo po jego obejrzeniu uśmiechałam się do siebie, przypominając niektóre sceny m.in. miny Larsa, jego obcisłą kurteczkę, martwy wzrok Bianki.
Najbardziej śmieszyły mnie sytuacje gdy Lars udawał, że z nią rozmawia, a ona zadaje mu pytania. Pierwsza scena przy stole w domu brata zaraz po przyjeździe Bianki jest niesamowita - mina Emily Mortimer, sceny w Kościele, na imprezie, to zakłopotanie mieszkańców, którzy nie wiedzą jak traktować nową znajomą. I jeszcze ta scena, gdy Lars rozpaczliwie krzyczy, że Bianka nie oddycha, a jego brat z ironią "Are you sure?" - jakby ona kiedykolwiek oddychała.
Ktoś już wcześniej wspomniał, że taka historia nie miałaby prawa przydarzyć się w rzeczywistości bo ludzie z pewnością wyśmialiby faceta z plastikową lalką. Zgadzam się, ja też cały czas spodziewałam się, że ktoś w końcu zrani go swoimi złośliwymi komentarzami. A tu wszyscy byli nadzwyczaj wyrozumiali. Ale muszę też przyznać, że to mi zupełnie nie przeszkadzało. Swoją drogą czy byliście kiedyś zażenowani zachowaniem swojej rodziny np. rodziców bądż rodzeństwa? Jeśli tak to chyba możecie się pocieszyć, że przy zachowaniu Larsa to wszystko pikuś, a film uczy nas jak należy być wyrozumiałym, cierpliwym i (wiem zabrzmi bardzo sentymentalnie i banalnie) jak z miłości dla bliskich można uczestniczyć w takim cyrku, narażając się na upokorzenia.