Zgadzam się, ciekawie jest pokazana refkleksja Larsa. Podświadome porówywanie jego dziewczyny z Margo. Porównywanie dziewczyny która często milczy, nie gra w kręgle i która nie odwzajemni uśmiechu ani podanej ręki. Podobała mi się przemiana ludzi z miasteczka, którzy poczatkowo dziwie podchodzili do jego dziewczyny, a później stała się ona (oni) czescia ich zycia; w salonie fryzjerskim, w szpitalu, na terapi (wielki plus dla P.Clarkson) Bardzo ładnie było pokazane stos kwiatów na tarasie od ludzi z miasta, zdjęcia mieszkańców z ''dziewczyna'' w róznych codziennych sytuacjach. A potem pogrzeb i słowa księdza - delikatne scisniecie serca. Pogrzeb, jako symbolika przejscia ze starego larsa w nowego, zamykanie starych drzwi by mozna bylo otworzyc nowe i zaczac wszystko od poczatku ---> "Masz ochote się przejsc?" :)

No cóż, Lars najpierw zrobił postać,na którą zebrały się wszystkie jego strachy, dolegliwości. Już w tym momencie stał się zupełnie innym człowiekiem, jednak cały jego strach żył wciąż obok niego, jechał przy nim na wózku inwalidzkim. W końcu śmierć. Okazuje się, że gdyby nie to całe ,,rodzenie siebie", to Lars do końca swoich dni pozostałby niepogodzonym ze swoją naturą człowiekiem.

"jesteś głupia czy udajesz?" - jak można polemizować z kimś z takim podejściem? aż strach powiedzieć cokolwiek by nie być posądzonym o glupotę...

Nie będę pisała o ilorazie twojej inteligencji skoro nie zrozumiałeś filmu. Nie wiem jak można było nie zauważyć najważniejszej sceny. "Poddając się rytuałom przejścia wkraczasz w dorosłość" - mówi Lars do brata i pyta: - Skąd wiedziałeś, że jesteś mężczyzną? Brat nie udziela jednoznacznej odpowiedzi. Lars nalega, musi wiedzieć. Brat mówi: nie jest się tym albo tamtym. W środku zawsze pozostaniesz dzieckiem. Dorosłeś kiedy umiesz wybrać to co dobre dla wszystkich, nawet jeśli boli. Szanujesz innych, nie zdradzasz dziewczyny, troszczysz się o rodzinę, próbujesz przyznać się do błędu. Na tym to polega. Ojciec nie musiał samotnie wychowywać dwójki dzieci, mógł oddać do sierocińca. Kochał nas jednak, więc się starał, choć miał złamane serce." Nadal nie rozumiesz?

Mi również bardzo się podobał ;) Ja też się śmiałam z Ryana uśmiechu beti i z tego mrugania oczami :D
Film naprawdę godny polecenia, taki inny niż wszystkie :)