Najnowsza część Mission Impossible nie jest zła ale dobra też nie jest. To wszystko już było. Chociażby w trylogii o Jasonie Bourn'ie. Tyle, że cała trylogia Bourn'a to prawdziwy majstersztyk, natomiast tutaj dzieją się cuda niewidy. Chwilami się zastanawiałem czy oglądam właśnie film sensacyjny czy fantastyczny. No bo żeby nie trafić z karabinu maszynowego do kogoś kto znajduje się w odległości 10 może góra 15 merów to już czysta fantazja. Zresztą to tylko jeden przykład z wielu kiedy w trakcie oglądania filmu szczęka mi opadała z niedowierzania w absurdalność sytuacji.
W ogóle zabrakło mi tutaj dobrej, staromodnej walki wręcz, bezpośrednich starć face to face z przeciwnikiem. W trylogii Bourne'a świetnie to oddali, realizm walk i w ogóle kombinacja ciosów były zrealizowane po mistrzowsku, ale najlepsze było to, że Jason Bourne potrafił zrobić sobie broń akurat z tego co miał pod ręką, nawet ze zwykłej gazety. Tutaj było co prawda trochę potyczek i bijatyki ale jeżeli już to wszyskto to wyglądało niespecjalnie - mało przekonująco i groteskowo.

Tak jak mówię: to wszystko już było w innych filmach tylko zrobione o niebo lepiej. Uciekający agent, tajna organizacja i ble ble ble. Jak na mój gust w tej odsłonie Mission Impossible było stanowczo za dużo fantastycznych gadżetów i nierealnych zakrawających na absurd sytuacji. A najgłupszym wątkiem fabularnym jest postać tego hakera Benji'ego, który jest w stanie włamać się wszędzie w dosłownie kilka sekund. Z całym szacunkiem ale to już totalny odjazd i abstrakcja wzięta z jakiejś równoległej rzeczywistości.

Dobra, czyli krótkie podsumowanie: za dużo szczęśliwych zbiegów okoliczności, za mało realizmu. Za dużo nieprawdopodobnych, nierealnych zwrótów akcji - za mało realizmu. Jednym słowem ot taka sobie bajeczka dla dużych dzieci.