tj. Catherine Deneuve i Daniela Auteuil. Téchiné poprzez pozostawienie im na planie dużej swobody, osiągnął to, co najważniejsze: autentyczność i bliskość bohaterów.
Film jest wspaniały w tym odkrywaniu życia rodzinnego, w zderzeniu osób z jednej strony bliskich, a z drugiej już dalekich. Podejmują próbę ponownego nawiązania kontaktu, ale to co było normalne w dzieciństwie w świecie dorosłym staje się bardzo trudne. Siostra i brat; oni i matka; mąż i żona; rodzice i dzieci... Wszyscy są ze sobą powiązani, ale te więzi wydają się być poplątane, postrzępione, a czasem zerwane. Życie, jak mówi Emilie, jest początkowo oczekiwaniem, marzeniem o jutrze, które musi być lepsze. Często takim nie jest, bo nie potrafimy się cieszyć tym, co najprostsze: kochane osoby, piękne i mieniące się kolorami pory roku, czereśnie w sadzie, pola za domem, ptaki świergotające swoje miłosne melodie etc.
Jak dla mnie, to wspaniała opowieść o tym, jak gorzkniejemy, jak gubimy z każdym dniem coś z naszych marzeń i barw, jak kamieniejemy i wyradzamy się w wypchane teoryjkami figury. A życie domaga się przeżywania, zaangażowania w każdy postawiony krok i każdą bliską osobę. Zniszczyć coś w życiu uczuciowym jest prosto, starczy czasem jedno słowo, do odbudowy zaś słowa już nie starczą. Dlatego należy dbać o miłości, przyjaźnie, znajomości. Bo drogi, którymi nie chodzimy, zarastają.