Pierwsze co mi przyszło do głowy po seansie to jak ważne jest dobre zakończenie. W moim odczuciu końcówka zniszczyła cały nastrój, a jak dobiłem do napisów końcowych to całkiem się zniechęciłem. Reżyser zamiast samemu wystąpić przebrał się w strój jakiegoś luzackiego przystojniaka. Jakie to hollywoodzkie.

A ja myślę, że to było celowe zagranie, żeby nie pozostawić widzom złudzeń, że to tylko na niby. I to w fajny i dyskretny sposób.
Jeśli ktoś jest dociekliwy, a nie był pewien czy to dokument, czy paradokument - specjalnie przeczyta napisy, żeby się przekonać i ma jasne potwierdzenie. Poza tym nie każdy ma "parcie na szkło" i reżyser mógł zwyczajnie zostawić granie profesjonalnym aktorom, bo nie to go kręci, tylko kręci go kręcenie :p. No i dodatkowo to mógł być taki mały żarcik - "patrzcie jakie ze mnie ciacho".
A jak widz woli założyć że to rzeczywistość, bo dzięki temu lepiej mu się ogląda i "pokrzepi" swe serce - to też nie wciska mu się ordynarnie: "to tylko bujda naiwniaku". Taki odbiorca raczej nie będzie dogłębnie studiował napisów.
Wrażliwość każdego jest zostawiona w spokoju.
I za to szacun.

___________
Już sam plakat nie pozostawia złudzeń czy to film, czy dokument - ale w równie delikatny, nienachalny sposób - czyli jak ktoś się chce łudzić, że to prawdziwe wydarzenia, to proszę bardzo. I faktycznie niektórzy zdają się nie zauważać poprawki w tymże z "documentary" na "story", bo po prostu nie chcą. I ok, mają prawo.