Piękny film – kino pogłębione, nietuzinkowe... Biegu życiowych zdarzeń cofnąć się nie da, ale możemy zmienić bieg zdarzeń wewnętrznych. Niektóre sceny w pierwszej połowie mogą sugerować horror, ale nie trzeba się tym zrażać. To właśnie obraz tego, co w nas najbardziej wewnętrzne - i co wymyka się z ram czasu.

Motyw asekwencji można tu traktować na płaszczyźnie psychologicznej lub metafizycznej. I choć koncepcja filmu nie przynosi happy-endu ani prostych rozwiązań, to w istocie odsłania przed nami nadzieję przekraczającą wszelki tragizm. Bo prawdziwą nadzieją nie jest oczekiwanie szczęśliwego zakończenia wypadków, ale możliwość ukierunkowania relacji ku Dobru, które potrafi ocalić człowieka mimo tego, co zewnętrznie zdaje się być scenariuszem najgorszym.

Zatem piękno tego filmu nie tkwi w słodkiej opowieści, ani we wstrząsających efektach czy szokującym biegu wydarzeń - ale w uchwyceniu prawdy o nas samych i w skierowaniu naszych pragnień ku czemuś głębszemu niż egzystencja.