To tak samo jak ja, zgadzam się z Tobą, ale... Ja akurat zdecydowanie przedkładam prozę Stachury nad jego wiersze i piosenki. "Cała jaskrawość" rządzi.

To prawda. Siekierezada to taka książka, z której ciężko zrobić film, o ile w ogóle się da. To dlatego, że cała akcja toczy się we wnętrzu człowieka, a to jest trudno pokazać.

Pierwszą wersję scenariusza p. Leszczyński pisał jeszcze wspólnie z samym Stachurą i tamta wersja silnie znaczona językiem bardziej kojarzonej z mową drwali. Drugą pisał już sam, niedługo przed realizacją filmu. Zapewne wtedy miał już pomysł na obsadę z E. Żentarą w aurze pastelowej, na czele. Za to dialog jest prosty, niemal pozbawiony wrażenia potoczności, a przez to, myślę, wybrzmiewający w uszach widza jak mowa mu nieznana choć rozumiana.
I ten zabieg ładnie komponuje się z harmonijną fotografią budującą nastrój całości. Ponadto zrównoważony kadr, wolny rytm sugerują, że twórca lubi dopracować swoje filmy w montażowni.
Jakkolwiek <tańcem derwisza> p.Leszczyńskiego, dla mnie, pozostaje "Żywot Mateusza" to satysfakcja z seansu spora, z uwzględnieniem, iż zadanie było niebanalne: sfilmować Stachurę. Na horyzoncie ówczesnych ludzi kina to może jeszcze p. Kolski w sensie estetycznym. Good night, and good luck, esforty.
7/10