Aż trzy lata musiał czekać na swoją kinową premierę zrealizowany w 1991 r., wyłącznie za prywatne pieniądze, debiutancki film Adka Drabińskiego. Przyczyną był konflikt z producentami, ale nie przeszkodziło to "Szulerowi" otrzymać na festiwalu w Gdyni w 1992 r. nagrody za najlepszy debiut, Srebrnych Gron XXVIII Lubuskiego Lata Filmowego Łagów '93 oraz Nagrody im. Andrzeja Munka za reżyserię i zdjęcia. "Szuler" to zresztą pod wieloma względami dzieło wyjątkowe. Był pierwszym polskim filmem wyprodukowanym całkowicie za prywatne, choć głównie amerykańskie, pieniądze. Ale poza funduszami, sześcioma amerykańskimi aktorami w obsadzie i językiem angielskim, w którym został nakręcony, wszystko inne jest polskie: od obsady, poprzez operatora, scenografa, autora muzyki, po całą ekipę techniczną. W Polsce powstawały również zdjęcia, realizowane głównie na zamku w Nieborowie i jego okolicach.
"Szuler" to odznaczająca się niezwykłą urodą plastyczną i dbałością o detale opowieść o odwiecznej walce dobra ze złem, miłości ze śmiercią. Przede wszystkim jednak mówi o losie, który kpi sobie z ludzkich planów, nieustannie płata wszystkim figle i okazuje się być większym oszustem niż najzdolniejszy nawet szuler karciany. Dzieło Drabińskiego pełne jest odniesień do XVIII-wiecznej, pełnej paradoksów kultury, głoszącej kult rozumu, a zarazem rozpasanej, pulsującej namiętnościami.
Rok 1750. Straszliwa epidemia dżumy wyniszczyła Europę. Ci, którzy ocaleli, czują się dziećmi szczęścia, a jednocześnie mają rozpaczliwą świadomość kruchości swego bytu. Przyjaciele, hrabia Victor Moritz i baron Rudolf de Seve, właściciele wspaniałego pałacu, oddają się wszelkim możliwym przyjemnościom: piją, ucztują, uczestniczą w erotycznych orgiach, a przede wszystkim hazardowo grają w karty, oszukując kogo i jak się da. Jedną z ich ofiar jest markiz Holms, który - przegrawszy wszystko - stawia swoją głowę. Ją też przegrywa, ale szulerzy wspaniałomyślnie darowują mu życie.
Na 40. urodziny Moritza baron de Seve ofiarowuje mu pięknego konia. Narowiste zwierzę zrzuca z grzbietu hrabiego, który wypadek przypłaca chorobą. W trakcie jego rekonwalescencji Rudolf zaprzyjaźnia się z rodzeństwem Cornelią i Theodorem Grandhomme'ami, których zaprasza do pałacu. We trójkę ucztują i bawią się. Theodor, który ukończył Sorbonę i prowadzi badania z zakresu optyki, decyduje się jednak na powrót do rodzinnego domu. Rozczarowanej Cornelii, która nie ma ochoty rezygnować z towarzystwa przystojnego Rudolfa, wyjawia, że on także był kochankiem barona.
Wkrótce okazuje się, że pałac wprost tonie w długach. Rudolf namawia Victora, aby powrócili do hazardu. W domu gry, który odwiedzają, spotykają ponownie Cornelię i Theodora. Grandhomme, który potrzebuje pieniędzy na dokończenie wynalazku, proponuje Victorowi grę. Stawia w niej swój dom, a potem własne życie i je także przegrywa. Victor musi "odebrać" dług. Przekonany, że pistolet nie jest naładowany, strzela do młodzieńca i zabija go. Nie wie, że Rudolf ukartował to zabójstwo. (za www.filmpolski.pl)

Rok 1750. Wyniszczona epidemią Europa. Victor Moritz i Rudolf de Seve są hazardzistami-ulubieńcami wytwornych kasyn i modnych domów publicznych. Rudolf, czarujący i charyzmatyczny, jest młodym artystokratą. Jego żądza zepsucia ma zwierzęcą intensywność. Victor, choć żyje jak libertyn, pozostaje jednak na uboczu. Wyrafinowany pomimo swego pospolitego urodzenia, użył karcianego geniuszu, by kupić tytuł szlachecki. Victor i Rudolf od lat są nierozłącznymi przyjaciółmi. Ale w ich życie wkracza dwoje młodych, pięknych i niewinnych ludzi - rodzeństwo - Kornelia i Teodor . . .
[filmpolski.pl]