Główna bohaterka (zresztą też, oeezu, ale ona była głupia) co chwila wtrącała jakieś zdanie które tłumaczyło całą akcję, bardzo łopatologicznie. Najgorzej pod koniec - "dlaczego jego zabiło, a mnie nie? och! skopiowałam kasetę! och!"
Film mnie raczej śmieszył, niż straszył, marne to było. Nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem, ale amerykańska wersja była lepsza. I nie sądzę że japońska miała lepszy klimat - w amerykańskiej bez przerwy lał deszcz i było ponuro. A tutaj? wszystko jak z filmu obyczajowego, nawet momentami było słonecznie i tak bezstresowo, więc co ja, mam się bać dziewczynek z nawet-nie-brudnymi-włosami?

Ciekawą kwestią jest natomiast różnica między dziewczynkami. Amerykańska była ofiarą, film zmierzał do tego żeby jej współczuć. W japońskiej jest psychopatyczna zła istota, która najwyraźniej czerpie satysfakcję z zabijania i żyje póki kaseta jest w obiegu, miłosiernie oszczędzając nosicieli-kopiujących. Tzn, nie jestem pewien czy dokładnie taka była sytuacja w filmach, ale to ciekawe do analizy.