Byłem wczoraj na „Touch me not”. Film mną wstrząsnął. Właściwie trudno to co obejrzałem nazwać filmem. To przeżycie, eksperyment formalny, performance, doświadczenie terapeutyczne, podróż do wnętrza siebie… Film zadaje pytania kluczowe. Dotyka kwestii fundamentalnych. Bliskości, fizyczności, kontaktu z własnym ciałem, erotyki, miłości, samoakceptacji… A wszystko jest formie tak mocniej, dosłownej i bezpośredniej, że nie sposób się przed tym schować. Obraz wdziera się oczami nie tylko do mózgu ale i do duszy. Nie daje spokoju, nie pozwala się prześliznąć, udawać że nic się nie stało się nie da. Reżyserka dokonała ekwilibrystycznego cudu. Udało jej się dotrzeć do sedna, bez ocierania się o banał czy o pornografię, a to w tym przypadku wielka sztuka. Z filmu bije szczerość, odwaga, aktorzy i twórcy obnażają się nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim emocjonalne i nie ma w tym zgrzytu bo wszystko jest prawdziwe i ja w to uwierzyłem. Ostatnia scena jest tak silna i mam moc tak ogromnego wyzwolenia, że oglądając ją zastygłem w zachwycie, a oczy zrobiły mi się mokre.
To są moje wrażenia, ale zdaje sobie sprawę, że film jest delikatnie mówiąc kontrowersyjny i nie wykluczam, że będą ludzie, których odrzuci czy wręcz obrzydzi.
Jak dla mnie pozycja absolutnie obowiązkowa. Marsz do kina.