Nie wypowiadałbym się o swoim rozczarowaniu gdybym obejrzał film (filmik) za darmo lub za symboliczną opłatą, tudzież na YT (poprzedzone reklamami). Jednak stało się tak, iż zapłaciłem 10 (słownie: dziesięć) złotych polskich. Dlatego daję sobie moralne prawo do krytyki.
Nie neguję zasadności samego pomysłu. Idea by wskrzesić dawne czasy i zapomniane miejsca wydaję mi się ze wszech miar trafiona. Choć w moim odczuciu należało się raczej skoncentrować na ludziach i ich emocjach. Pokazać wyelegantowanych dżentelmenów zabiegających o względy dam, plotkujące kobiety w parkach, nawołujące przekupki na targach zachwalające swój towar czy tez krzyczących w niebogłosy gazeciarzy. Jednym słowem pokazać życie.
W dodatku taka sielankowa atmosfera z znaszej współczesnej perspektywy, ze świadomością zbliżającej się II Wojny Światowej nabiera innego, gorzkiego wymiaru.
Ale nie to stanowi główną przyczynę mojego rozczarowania.
Jestem nawet w stanie przymknąć oko na niedoskonałości techniczne (kartonowo-gipsowa grafika budynków, ubogie zróżnicowanie postaci ludzkich i samochodów).
Mój podstawowy zarzut dotyczy DŁUGOŚCI trwania filmu. 20 minut (czyli jakieś 1200 sekund) to przegięcie jak na film w kinie. Nie wiem kto wpadł na tak kuriozalny pomysł aby pobierać opłaty jak za zwykły i odrębny film. To nieuczciwe. To robienie ludzi w bambuko. Takie jest bynajmniej moje zdanie.
PS Kiedy opuściłem salę kinową (niemal równie szybko jak wszedłem;) a moje niezadowolenie powolutku topniało w promieniach wiosennego słońca moim oczom ukazała się wrocławska architektura (w okolicach dworca głównego). Z pewną konstatacją uświadomiłem sobie, że od 1935 nie wiele się tu zmieniło. Może samochody są inne, ludzie inaczej ubrani ale sporo wygląda podobnie. Może więc zamiast do kina wystarczy spojrzeć na nasze polskie ulicę? ;)