Pierwsze z czym mi się kojarzy to 4 miejsce na olimpiadzie. Dlaczego? Bo tak blisko był podium. Tak blisko był perfekcji.

Po seansie pozostał niedosyt i poczucie obcowania z czymś wielkim, z dziurą w środku.

Ale po kolei.


Ten film ma wszystko, co powinno mieć arcydzieło. Dlaczego arcydziełem nie jest? Oto diagnoza:
Jedyna wada - przeintelektualizowany. Co za tym idzie – przesadnie skomplikowany. Na tym cierpi dramaturgia i tempo, a co za tym idzie, nie wywołuje na widzu takiego wrażenia, jakie wywołać by mógł.
Gdyby jego budowa nie była tak skomplikowana mógłby nie być aż taki dobry. Mógłby również wywoływać większe emocje.
Niewłaściwe tempo posiada w jednej z najważniejszych scen, przez co brakuje w niej dramaturgii.
Ale z drugiej strony dramaturgia w nim jest. Tak samo jak wspaniały, hipnotyzujący klimat spowodowany sposobem opowiadania a’la Tarkowski.
Jedną rzecz przy tym filmie jestem tylko pewny. Krytycy na pewno połamią sobie na nim zęby! Przy recenzowaniu tego filmu wyjdzie, kto jakiej klasy krytykiem jest.

Skoro powiedziałem już, dlaczego nie jest filmem bardzo dobrym, to teraz powiem, dlaczego nim jest.
Bo każdy kadr to obraz, który można powiesić sobie na ścianie. Ten film bije po oczach swoim wyestetyzowaniem kompletnym. Początkowo wręcz ciężko przebić się przez te doskonałe kompozycje i wejść do środka wykreowanego świata. Cudowna scenografia, świetna gra światła, idealny dobór barw: leży kobieta w niebieskiej bluzce na łóżku z niebieską poręczą. Ah!
Muzyki za mało, ale to, co się pojawia, jest na pewno nie banalne i nie oklepane.
Aktorstwo wybitne!
I te ruchy kamery. Prawie jak u Bressona – każdy przedmiot na właściwym miejscu i we właściwym czasie.

A scenariusz. Przy okazji opisu jego chętnie porównam „Wygnanie” z jego rywalem w walce o Złotą Palmę 2007.
„4 miechy, 3 tygodnie, 2 dni” – realistyczny opis nielegalnie wykonanej aborcji; stawia na szokowanie
„Wygnanie” – aborcja od strony wyrzutów sumienia; znakomite posługiwanie się szeroko rozumianą symboliką; naświetlenie kompletnego kontekstu; przerażająco dokładne portrety psychologiczne bohaterów; cudo!

Prawdziwa perełka.

Jeszcze tylko niepokoi podobieństwo do filmów Tarkowskiego.
Bohater Aleksander, mieszka z rodziną w domu na odludziu, cierpi, dokonuje trudnego wyboru... nie wydaje się Wam to znajome?
A kreacja Wiery to sobowtór Natalyi ze „Zwierciadła”. Tak samo uczesana, tak samo się ubiera, nawet tak samo zapina kamizelkę.... albo ja już świruje ;)
Rozumiem inspirację Tarkowskim, bardzo mi się podoba ten podobny styl i podobne rozumienie kina, ale w naśladownictwie są jakieś granice, których przekroczenie może skończyć się kopiowanie.

No. To był mój taki wywód zaraz po seansie „Wygnania”.
Zapraszam do kin.
Naprawdę, jeden z najlepszych filmów ostatnich kilkunastu miesięcy.