więc postanowiłem kilka słów o nim napisać.

W innym poście ktoś stwierdził, że pokazano w nim samotność. I pokazano, Sy ewidentnie był samotny, nie można temu zaprzeczyć. Z tego co pamiętam (a mogę czegoś nie pamiętać, bo film oglądałem już jakiś czas temu), nie podano nam na tacy wyjaśnienia, nie tłumaczono jego zachowania.
Ale samotność wynika z zewnętrza, choć może być powodowana endogennie. Uczucie samotności zaś jest wewnętrzne i może prowadzić do różnych zachowań, w tym wypadku patologicznych. Sy, oprócz tego, że był samotny, był też zaburzony i tu bardziej dopatrywałbym się przyczyny jego samotności. Reżyser i scenarzysta celowo niewiele nam o nim mówią. Przez to postać Sy'a jest jeszcze bardziej oderwana od rzeczywistości, nie znamy jego motywów i nie wiemy, czego się spodziewać, dlatego film trzyma w napięciu.

Miło mnie on zaskoczył, choć plakat próbował odstręczyć, ale Williams w roli głównej ostatecznie przeważył.

Cała ta otoczka: uniform, pedantyzm, wygląd, denna praca, sceny głównie w supermarkecie i mdła kolorystyka - przywodzą mi na myśl budyń w niebieskim kubeczku, podawany w domu starców - oraz coś (co może niezamierzenie jest częścią filmu), co nazywam "bazarowością początku XXI w.", czyli tandetna estetyka filmów (muzyki, sztuki, wystroju wnętrz i architektury zresztą też), w połączeniu z fabułą sprawia, że nawet kiedy teraz o tym piszę, to mnie mdli i tak być powinno. Bo to nam daje obraz Sy'a i jego samotnego, beznadziejnego życia, od którego zbiera się na mdłości. Obraz antybohatera, który pomimo tego, co chowa przed światem w domu i we własnej głowie, potrafi perfekcyjnie udawać uśmiechniętego i pozbawionego kompleksów, zadowolonego z życia, nieszkodliwego pana pracującego w punkcie wywoływania zdjęć.

Dlatego to nie jest thriller, tylko film psychologiczny z elementami thrillera.